"Tajemnica..." wpadła mi w ręce w wieku lat około 15, kiedy to w bibliotece na półce dla młodzieży skończyły się (tzn. przeczytałam wszystkie dostępne) Siesicka, Boglar, Fox i inne "tragedie". Oczywiście kochałam je wszystkie. Jednak "Tajemnica..." była tak pociągająco inna... Połknęłam ją w ciągu jednej nocy przy lampce zaczepionej nad łóżkiem. I tak się zaczęło. Następnego dnia popędziłam do biblioteki po pozostałe tytuły. Sprawdziłam dokładnie czy ktoś przypadkiem nie przetrzymuje kolejnej. Żadna nie mogła mi umknąć. Zarówno "Tajemnica..." jak i pozostałe były cudowne, wciągające od pierwszej do ostatniej strony, czytane po nocach, skrzypiącymi od suchości oczyma. Wartka akcja, świetny humor, inteligentne postaci, niebanalne historie.

Tak mnie poruszyły w owym czasie książki pana Petka, że w starym zeszycie napisałam swoją pierwszą (i ostatnią) powieść sensacyjno - kryminalną o złodziejach samochodów na Majorce (!) z wątkiem miłosnym w tle. Ubolewam niemiłosiernie nad tym, że zeszyt ów zniknął, prawdopodobnie stał się podpałką w piecu. Pewnie płakałabym ze śmiechu czytając dziś wymyślane 10 lat temu dialogi :) :) :)

Polecam gorąco każdemu, niezależnie od wieku! Miłej lektury!

"Tajemnica..." wpadła mi w ręce w wieku lat około 15, kiedy to w bibliotece na półce dla młodzieży skończyły się (tzn. przeczytałam wszystkie dostępne) Siesicka, Boglar, Fox i inne "tragedie". Oczywiście kochałam je wszystkie. Jednak "Tajemnica..." była tak pociągająco inna... Połknęłam ją w ciągu jednej nocy przy lampce zaczepionej nad łóżkiem. I tak się zaczęło....