Myślę, że Varga nie miał pomysłu na książkę. Wiedział jedynie, że powinien napisać coś o Węgrzech (w końcu stamtąd pochodzi), ale do końca nie wiedział co. Wsiadł więc w samochód i opisał, co mu się wydarzyło podczas podróży po Kraju Madziarów. Bez większego - modne słowo - researchu, bez dobijania się do drzwi interesujących person (wydaje mi się, że Autor nie wysilił się, by w książce zacytować jakiegokolwiek rozmówcę, z wyjątkiem tych napotkanych gdzieś przygodnie), bardziej pochyliwszy się nad węgierskimi daniami niż ich kulturą i historią.

Ten bezplan chciał ukryć przykrywając go pokraczną ideą fix - domniemaną nostalgią (słowo odmieniane w książce przez wszystkie przypadki) Węgrów. Piszę domniemaną, bo o ile ich znam, nie są oni bardziej melancholijni od innych narodów. Oczywiście, traktat w Trianon nie wywołuje u nich uśmiechu na twarzy, ale podobnie jest z Polakami i Kresami, Portugalczykami i ich zamorskimi koloniami czy w końcu Czechami i bitwą pod Białą Górą.

Ale oczywiście - może trafiłem jedynie na akurat takich Węgrów, którzy nie ociekają beznadzieją (jak to sugeruje czy wręcz chciałby Varga). Może miałem szczęście. W takim więc razie Autorowi nie udało się mnie do tej ich nieskończonej nostalgii przekonać. O ile więc Szczygłowi w „Gottlandzie” się wierzyło (i słusznie - Czesi są tacy, jak w jego książkach), to Vardze - już nie (i też, myślę, słusznie - Węgrzy są wesołym, kontaktowym narodem).

Jeszcze dygresja - wywód Autora na temat budapesztańskich prostytutek był, po prostu, wulgarny. Dawno w żadnej książce nie uświadczyłem stronicy tak bardzo upstrzonej "k*wami".

Myślę, że Varga nie miał pomysłu na książkę. Wiedział jedynie, że powinien napisać coś o Węgrzech (w końcu stamtąd pochodzi), ale do końca nie wiedział co. Wsiadł więc w samochód i opisał, co mu się wydarzyło podczas podróży po Kraju Madziarów. Bez większego - modne słowo - researchu, bez dobijania się do drzwi interesujących person (wydaje mi się, że Autor nie wysilił się,...