Jeśli chodzi o tego pisarza, to mam sprecyzowane oczekiwania: chcę żeby to była lektura na rozerwanie się, bezstresowa. Ta jest bodajże siódma i nigdy mnie nie zawodził; nie było ani książek słabych, ani też genialnych- zawsze wpasowywał się w tę lukę, w której wady i zalety się najczęściej równoważą. W tym przypadku jest dokładnie tak samo, jednak oczywiście zawsze się znajdzie powód do utyskiwań- są to zwykle działające na uzębienie detale, które niektórym umkną, a niektórym nie. No ale może jakieś miłe słowo na początek.
Akcja rozkręca się powoli, bynajmniej nie w stylu Hitchcocka (tu sobie wklejcie ten oklepany cytat, jakiego pod byle pretekstem ludziska używają), aby od 2/3 książki przyciągnąć uwagę czytelnika na dobre. Wcześniej też jest zresztą niczego sobie, wbrew temu, co można z poprzedniego zdania wywnioskować: obserwowanie jak Perry powoli zagłębia się w paranoi i manii prześladowczej, było naprawdę bardzo ciekawe i.. no, trzeba przyznać- niepokojące. Pomijając niepotrzebne doklejanie wątku miłości jako takiej, to fabuła stanowi tutaj kolejny mocny punkt. Dobry pomysł i całkiem niezłe wykonanie. Niestety, większość dialogów jest jak garść piachu sypnięta w tryby tej maszynki. Jedna ze stron dyskusji nie chce wyjawić tego, co jej leży na wątrobie, "bo nie" (królowa argumentów), a druga bezskutecznie i na dziecięcą modłę powtarza głupawe pytania. Posunęłoby to akcję do przodu, ale po co? Lepiej żeby bohaterowie przez kilka stron prowadzili bezsensowny dialog, który przypomina odbijanie piłki od ściany.
Zabrzmi kuriozalnie, ale to, co mi jeszcze nie dawało spokoju, to.. fura Ryana Perrego. Przemieszcza się dziwolągiem którego autor zwie "deuce coupe"- pięciodrzwiowe autko z 1932 roku. Jest jednak kilka spraw: nie żaden "deuce", tylko Ford model B i na bank nie coupe, bo w 1932 roku coupe było wersją dwudrzwiową, a nie (jak się autor zaklina) pięciodrzwiową. Pięciodrzwiowy do był phaeton, nie żadne coupe. Czyli właściwie tylko roku autor nie pomylił. Koniec wykładu.
Jest parę potknięć, niedopowiedzeń, kilka razy Koontz daje upust typowo jankeskiej megalomanii, ale to bardziej wywołuje uśmiech politowania, niż drażni. Ot, dla relaksu można przeczytać. Mocny średniak z dosyć zaskakującym zakończeniem, dobrze się sprawdza jako wieczorne czytadło. Nie napiszę "polecam", ale przeczytać nie zaszkodzi.

Jeśli chodzi o tego pisarza, to mam sprecyzowane oczekiwania: chcę żeby to była lektura na rozerwanie się, bezstresowa. Ta jest bodajże siódma i nigdy mnie nie zawodził; nie było ani książek słabych, ani też genialnych- zawsze wpasowywał się w tę lukę, w której wady i zalety się najczęściej równoważą. W tym przypadku jest dokładnie tak samo, jednak oczywiście zawsze się...