Po lekturze kolejnej z książek Cenckiewicza zastanawiam się, czy masochistyczna skrupulatność autora jest bardziej zaletą, czy też wadą. Początek i koniec bardzo dobry, ale przebrnięcie przez środek książki spowodowało u mnie wysiłek porównywalny z przebiegnięciem maratonu. Okres powstania Solidarności jest opisany zbyt siermiężnie. Nie widzę sensu wymieniania nazwisk wszystkich osób, które brały udział w bezsensownej głodówce, jakby byli co najmniej bohaterami. Poza tym to ważna książka i powinien przeczytać ją tak naprawdę każdy. Walentynowicz zapisała się na karcie polskiej historii i akceptuję to mimo, że z całości jej działań wyłania się obraz osoby naiwnej, momentami wręcz głupiej, która zamiast realnie walczyć z systemem organizuje głodówki i zajmuje się budową pomnika dla ks. Popiełuszki. Nie umniejszam zasług ks. Jerzego, jednak jeżeli on zasługuje na pomnik, to niedługo na takie monumenty zabraknie w Polsce miejsca. Do tego brak jakiejkolwiek strategii działania pozwala wątpić, czy aby na pewno losy "Solidarności" potoczyłyby się znacznie lepiej przy jej realnym wpływie na politykę związku. Negatywny stosunek do planu Balcerowicza, prywatyzacji i zamykania nierentownych zakładów, mimo mocnej wiary w Boga i patriotyzmu, każe klasyfikować tę osobę jako ekonomicznego analfabetę czyli socjalistę. Takie osoby mi nie przeszkadzają, póki nie twierdzą, że coś wiedzą, albo mają rację. Mimo tych wszystkich negatywnych cech szanuję za niektóre z działań, niepoddawanie się, mimo bardzo ciężkiego życia, chęć walczenia o prawdę na temat Okrągłego Stołu i TW Bolka oraz realną niechęć do komunizmu.

Po lekturze kolejnej z książek Cenckiewicza zastanawiam się, czy masochistyczna skrupulatność autora jest bardziej zaletą, czy też wadą. Początek i koniec bardzo dobry, ale przebrnięcie przez środek książki spowodowało u mnie wysiłek porównywalny z przebiegnięciem maratonu. Okres powstania Solidarności jest opisany zbyt siermiężnie. Nie widzę sensu wymieniania nazwisk...