Dość zawiłe.
Po śmierci szeryfa w części poprzedniej Hugo przejmuje jego obowiązki. Król Stefan wciąż przebywa w niewoli, Matylda zamierza ogłosić się królową. Jest czerwiec roku 1141. Od czasu „Tajemnicy świętych relikwii” upłynęły 4 lata. Cadfael ujawnia Hugonowi okoliczności tej sprawy, o których dotąd wie tylko on i wieśniacy z Gwytherin.
Do opactwa przybywają pielgrzymi. Wśród nich rodzeństwo, starsza Melangela i młodszy Rhun. Ma chorą nogę, Cadfael chce go leczyć, tamten odmawia. Podczas uroczystości ku czci Winifredy chłopiec zostaje uzdrowiony, jakoby jest to cud. Ciotka ich dwojga, tkaczka Alicja Weaver (jej nazwisko to właśnie znaczy) mówi :
- W drodze tu towarzyszyło nam dwóch dziwnych młodzieńców. Jeden imieniem Ciaran (po irlandzku „Czarny”),bardzo wycieńczony, bez butów, stopy ma poranione, do tego dźwiga ciężki krzyż, uwieszony na szyi. Jakoby taką przysięgę złożył, iść tak aż do celu, gdzieś tam w Walii. Ten drugi, Mateusz, zdrów i pełen wigoru, pilnuje pierwszego, by cierpiał swoją męczarnię. Zupełnie nie pojmuję, po co, dlaczego i z powodu jakiego zadawać sobie coś takiego.
Cadfael także nie rozumie, co miało by w tym być pobożnego. Opatruje rany pielgrzyma, jednak na pytanie o przyczyny przysięgi otrzymuje wykrętną odpowiedź. Pomyślał zapewne: jak oznajmia Pismo, przysięgi są zabronione (Mt 5, 34). W trakcie wspomnianej uroczystości Ciaran naraz przypada do opata, błagając :
- Przebacz, o wielebny, iż uwagę twą zawracam podczas tak ważnego święta, lecz zostałem okradziony! Zniknął pierścień opatrzony dewizą biskupa Winchesteru. Pierścień ten służył mi za list żelazny. Jeszcze dziś rano był przywiązany sznurkiem do mej sakiewki i ktoś odciął go ostrym nożem.
„Anioł stróż” Ciarana jest równie zdumiony.
- To prawda, miał taki pierścień, widziałem go - dodał przeor.
Opat kazał zamknąć bramy i pokazać wszystkim, co mają w sakiewkach. Pierścienia oczywiście ani śladu, za to kilka osób zgłosiło kradzież. Trzeba było powiadomić burmistrza i szeryfa, by rozpocząć poszukiwania na mieście. Syn karczmarza doniósł:
- Czterech oszustów udających pielgrzymów z tuzinem miastowych grają w kości w mostem.
Wynik obławy połowicznie udany, pojmano jednego opryszka, trzech jego kumpli zbiegło, wśród zatrzymanych jest Daniel, syn jubilera, ten, na którego weselu przygrywał wędrowny grajek („Wróbel w świątyni”),ma na palcu pierścień biskupa. Tłumaczy się niby naiwnie:
- Kupiłem od Simona Poera, jednego z tych szulerów. Sporo zapłaciłem.
- No to masz problem, pierścień jest kradziony - rzekł Hugo odbierając zgubę.
- Skąd miałem wiedzieć, panie władzo ...
- Chyba widać dewizę biskupa, prawda? Niech to będzie dla ciebie nauczką.
Tymczasem do miasta przybył Olivier, który ongiś poszukiwał Yvesa i Erminy w „Wyprawie w śniegi”. Ku zadowoleniu Cadfaela poślubił Erminę.
- Poprzednim razem byłeś waść synem leśnika - zauważył Hugo.
- A waćpan zastępcą szeryfa - odpowiedział tamten. W imieniu Matyldy proponuje, by zwolennicy Stefana przeszli na jej stronę, na co za bardzo nie nalega. Wkrótce przychodzi wieść, że Matylda musiała zaniechać koronacji, Hugo i Olivier rozstają się w zgodzie. Wojna wybuchnie znowu, o tym w następnych częściach.
Na razie Olivier ma jeszcze inną sprawę do załatwienia. Szuka jakiegoś Luca Meverela, zaufanego pewnej damy, który zaginął bez wieści. Podaje jego rysopis.
- Pasuje do wielu - zauważył opat - choćby do któregoś tych, Ciarana i Mateusza. Gdzież oni są?
Odzyskawszy pierścień, Ciaran potajemnie odszedł w dalszą drogę. Mateusz, gdy z opóźnieniem dowiedział się o tym, wpadł we wściekłość i pognał w pościg. Skrytych w lesie trzech zbiegłych opryszków, widząc nadchodzącego Ciarana, chce na niego napaść. Zawezwał pomocy, Mateusz zjawił się ze sztyletem w ręku:
- Wpierw uciekasz, a teraz wzywasz pomocy? Chcesz zakończyć pielgrzymkę? Zrób to! Nadchodzi chwila zemsty!
W porę przybyła odsiecz, Cadfael przygniótł jednego z opryszków do ziemi, znów czuł się jak za dawnych, dobrych czasów, gdy był na wyprawie krzyżowej. Ludzie szeryfa schwytali pozostałych.
- Luc Meverel, jak przypuszczam? - zapytał Cadfael Mateusza.
Nawet po wyjaśnieniu, o co w tym wszystkim chodzi, rozumiem to tylko mniej więcej.
Luc zakończeniu poślubia Melangelę, którą z wzajemnością pokochał.
Jedyna część, której ekranizacja poważnie odbiega od książki i to na gorsze. Fabuła wymyślona od nowa, totalnie schrzaniona. Oliviera pominięto, Ciaran i Luc są „braćmi”, pomimo powielenia wątku pokutnika i nadzorcy, ich role zostały znacząco odwrócone, Luc został tu „złoczyńcą”, Ciaran jego „ofiarą”, do tego doczepiony niedorzeczny pomysł „worka ze zwłokami”. Odradzam oglądanie.

Dość zawiłe.
Po śmierci szeryfa w części poprzedniej Hugo przejmuje jego obowiązki. Król Stefan wciąż przebywa w niewoli, Matylda zamierza ogłosić się królową. Jest czerwiec roku 1141. Od czasu „Tajemnicy świętych relikwii” upłynęły 4 lata. Cadfael ujawnia Hugonowi okoliczności tej sprawy, o których dotąd wie tylko on i wieśniacy z Gwytherin.
Do opactwa przybywają...

"Kroniki braciszka Cadfaela" to jeden z nielicznych znanych mi przykładów, gdzie adaptacja filmowa (w tym przypadku telewizyjna) bije na głowę książkowy pierwowzór. I to wcale nie dlatego, że powieści są złe (są nawet na swój sposób urocze, chociaż język wyraźnie trąci myszką). Po prostu serial jest rewelacyjnie zrobiony, a Derek Jacobi jako Cadfael - genialny. Kto nie widział, niech żałuje.

"Kroniki braciszka Cadfaela" to jeden z nielicznych znanych mi przykładów, gdzie adaptacja filmowa (w tym przypadku telewizyjna) bije na głowę książkowy pierwowzór. I to wcale nie dlatego, że powieści są złe (są nawet na swój sposób urocze, chociaż język wyraźnie trąci myszką). Po prostu serial jest rewelacyjnie zrobiony, a Derek Jacobi jako Cadfael - genialny. Kto nie...