Książka bardzo nierówna. Niektóre fragmenty czytało się bardzo przyjemnie, inne niestety „przelatywałam”, bo robiło mi się mdło od ilości cukru w cukrze. Jakbym wypiła litr syropu klonowego. Lubię ciepłe, lekkie i pokrzepiające historie, by oderwać się od szarej rzeczywistości, jednak tej nie zaliczam do zbyt udanych terapii nastrojowych. Przez pierwszą połowę zastanawiałam się, czy jednak się nie poddać i przerwać czytanie, druga połowa okazała się jednak ciut lepsza i przetrwałam.
Przede wszystkim zabrakło autorce umiejetności, aby ładnie opisać wyjątkowe uczucie łączące głównych bohaterów. Lily i Jack są małżeństwem, kochającym się niezwykle mocno biorąc pod uwagę ich długi staż. Owens powtarza to wielokrotnie i do znudzenia, jakby chciała coś wmówić czytelnikowi, zamiast pokazać poprzez zachowanie dwojga kochających się ludzi. Bez przerwy każe mówić swoim postaciom do siebie „kochanie” albo „skarbie”, jakby wyrażanie uczuć sprowadzało się jedynie do używania odpowiednich czułości.
Poza tym metamorfoza bohaterów, którzy z misiów w letargu, których życie obraca się wyłącznie wokół własnej gawry, przeistaczają się nagle z dnia na dzień w asy biznesu, okazała się dla mnie zbyt mało wiarygodna nawet jak na taki gatunek, po którym nie oczekuje się psychologicznej wierności z codziennymi charakterami. Barwy dodawały tej opowieści cztery uroczo denerwujące kelnerki, które ze swoimi ludzkimi wadami i problemami tworzyły życiowy klimat, a nie kolejny odcinek "Troskliwych misiów".
W sumie opowiastka jako taka nie jest zła, posiada w sobie dużo ciepła i pozytywnej afirmacji, a tego przecież oczekujemy po takiej lekturze. Natomiast mi osobiście od pierwszych ston przeszkadzał styl pisarski [ewentualnie słabe tłumaczenie]. Mamy tu dużo ładnie i zabawnie opisanych scen, spomiędzy których straszą niedopracowane zdania i kiepskie dialogi o niczym. Biorąc pod uwagę jak modne są ostatnio wszelkie historie z knajpami w tle, myślę że można trafić lepiej.

Książka bardzo nierówna. Niektóre fragmenty czytało się bardzo przyjemnie, inne niestety „przelatywałam”, bo robiło mi się mdło od ilości cukru w cukrze. Jakbym wypiła litr syropu klonowego. Lubię ciepłe, lekkie i pokrzepiające historie, by oderwać się od szarej rzeczywistości, jednak tej nie zaliczam do zbyt udanych terapii nastrojowych. Przez pierwszą połowę...