Po „Lesia” sięgnąłem bardzo późno, moja biblioteka w zbiorach miała mnóstwo książek Joanny Chmielewskiej, ale akurat tej nie. Zdążyłem zatem przeczytać zdecydowaną większość dorobku autorki kiedy sięgnąłem wreszcie po „Lesia”. I nie podzielam zachwytów.

To nie jest zła książka ale to akurat zasługa poczucia humoru autorki. Jednak zdecydowanie wolę inną jej powieść, której akcja rozgrywa się również w biurze architektonicznym czyli fenomenalne „Wszyscy jesteśmy podejrzani”. „Lesio” bawił, owszem, ale jednak głównie wywoływał we mnie pobłażliwy uśmiech i politowanie nad głównym bohaterem, który przez większość czasu jednak był dla mnie irytujący.

Z trzech części z której składa się powieść dwie pierwsze bym sobie darował. Wydawały się nazbyt grubymi nićmi szyte i absurdalne ale aż do przesady. Dopiero trzecia część uratowała honor całości, czytało się ją z dużo większość przyjemnością. Psuła ją odrobinę co prawda nad wyraz antypatyczna Barbara, ale to tylko drobny szczegół.

Komizm i poczucie humoru bez zarzutu. Dialogi tradycyjnie wspaniałe. Ale fabuła a tym bardziej postaci mnie nie porwały ani nie zachwyciły. Dla wielu „Lesio” to najlepsza i najzabawniejsza książka autorki. Ja tych ochów i achów nie podzielam.

Po „Lesia” sięgnąłem bardzo późno, moja biblioteka w zbiorach miała mnóstwo książek Joanny Chmielewskiej, ale akurat tej nie. Zdążyłem zatem przeczytać zdecydowaną większość dorobku autorki kiedy sięgnąłem wreszcie po „Lesia”. I nie podzielam zachwytów.

To nie jest zła książka ale to akurat zasługa poczucia humoru autorki. Jednak zdecydowanie wolę inną jej powieść, której...