„Pomożesz mi stać się lepszą? Żebym była taka jak Adrian, kiedy będzie w moim wieku? Ja nie chcę robić więcej tych złych rzeczy. One się same dzieją. Chcę, żebyście byli ze mnie dumni.”*

Rodzice się rozwiedli, ona została wysłana do wujostwa, a tam. Biała nie zapisana kartka życia, luka w pamięci, blokada tego co działo się podczas je pobytu u rodziny. Gdy wraca jest już inna, nie do poznania. Nikt z nią nie może wytrzymać dłużej i tak wędruje od mamy do taty… Nie pilnowana, pozostawiona sobie, a ma tylko 13cie lat…

Gdy Dawn trafiła do Cathy nic nie wskazywało na to, że będą z nią kłopoty. Miła, spokojna, wykonywająca polecenia. Jednak mimo tego dziewczyna uważa, że będzie tak jak zawsze. Może robić co i kiedy chce. Przecież nikt się nią nie interesuje. Jest wolna. Gdy Cathy z mężem robią jej „pogadanki” nie rozumie ich troski, nie wierzy, że kogoś może interesować jej los. W końcu gdy była u jednego z rodziców robiła co chciała… Trudno jej się przystosować do nowej sytuacji, a więc dalej robi sobie wagary, nie wraca na noc, pije i zadaje się w złym towarzystwie…
Jeśli to byłby jedyny problem jakoś dali by radę się z tym uporać, ale nastolatka cierpi na pewną chorobę:
„(…) somnambulizm jest zaburzeniem przejawiającym się chodzeniem lub wykonywaniem innych czynności, kiedy osoba zaburzona cały czas pozostaje w stanie snu(…)”**
Skutkiem zaburzenia są zdarzenia traumatyczne, które spotkały Dawn, a o których nie chce pamiętać. Jednak mózg je przechowuje i w taki sposób to odreagowuje. Cathy ma poważny problem ponieważ Dawn początkowo w nocy lunatykując podchodzi do małego Adriana, synka Glass, a gdy zakładają zamek chodzi do kuchni poszukując czegoś jakby nie miała dokończonej sprawy… Wszystko wskazuje, że przyczyną jest pobyt dziewczynki u dalekich krewnych.
Co takiego zdarzyło się gdy Dawn była z dla od rodziców? Czy wrócą wspomnienia blokowane przez podświadomość? Czy dziewczyna ma szanse na normalne życie?

Pierwsze co mi przyszło na myśl po przeczytaniu „Okaleczonej” to fakty o tym, że kiedyś nawet instytucje zajmujące się dziećmi z problemami, zajmowali się tym na łapu capu. Bez zbytniego zaangażowania, przemyśleń. Dawn była dla nich „wstrętnym bachorem”, którego trzeba się jak najszybciej pozbyć. Dziewczyna tak naprawdę u Cathy dopiero zaznała trochę ciepła i zainteresowania jej osobą. Z czasem to się zmieni, ale fakt, że kiedyś takie sprawy były bagatelizowane jest przerażający. Tak samo jest z mamą Dawn. Starała się to widać, ale bez specjalnej pomocy wykwalifikowanych ludzi nie jest to możliwe. Szkoda, że ta pomoc nadeszła tak późno… Czytając „Okaleczoną” miałam wrażenie, że w tym wszystkim jedynymi błędami są brak zainteresowania rodziców oraz brak specjalistycznej pomocy. Wszystko to by nie mało miejsca .
Czyta się ją szybko, ale nie dlatego, że jest łatwa czy przyjemna. Czyta się szybko bo gdy się zacznie czytać nie sposób się oderwać, chce się jak najszybciej poznać zakończenie. I tylko w głowie się kołacze myśl „aby jej się udało”. Nie ma tu zbyt wysoko lotnego języka tylko normalne codzienne słownictwo.
Już nie raz opisując książki z serii Pisane przez życie pisałam, że warto je czytać. Nadal to podtrzymuje. Te książki nas uświadamiają.

*str. 178
**str.78

„Pomożesz mi stać się lepszą? Żebym była taka jak Adrian, kiedy będzie w moim wieku? Ja nie chcę robić więcej tych złych rzeczy. One się same dzieją. Chcę, żebyście byli ze mnie dumni.”*

Rodzice się rozwiedli, ona została wysłana do wujostwa, a tam. Biała nie zapisana kartka życia, luka w pamięci, blokada tego co działo się podczas je pobytu u rodziny. Gdy wraca jest już...