Czasami dobra rasowa beletrystyka jest dla Czytelnika tym, czym dla spragnionego w letni i niemożliwie upalny dzień szklanka zimnej źródlanej wody. Pobudza zmysły, przynosi ukojenie, pozwala zapomnieć o niedogodnościach świata zewnętrznego. Czasami, lecz nie zawsze. Czasami bowiem woda okazuje się niesmaczna i niezdatna do picia. A książka, no cóż, a książka okazuje się być całkowitym literackim nieporozumieniem. Witam zatem w nieudolnie wykreowanym literackim świecie Pata Conroya. I z góry przepraszam za niemożebną ironię.

Książka amerykańskiego pisarza to wielowątkowa opowieść o rodzinie Jacka McCalla. Bohater wychowany w konserwatywnym miasteczku Waterford, po samobójczej śmierci żony postanawia wraz z kilkuletnią córką Leah wyjechać do Włoch. Jak najdalej od toksycznej rodziny, jak najdalej od teściów, którzy za wszelka cenę chcą odebrać ojcu dziecko. W Rzymie bohater odnajduje upragniony spokój i stabilizacje. Jego przecudowna, zjawiskowa, dobra i nad wyraz mądra córka (kropka w kropkę podobna do zmarłej matki!) szybko zaprzyjaźnia się ze wszystkimi mieszkańcami okolicy. Jack bez problemu znajduje zatrudnienie pisząc do amerykańskich periodyków eseje o europejskiej kuchni oraz wydając przewodniki turystyczne. Życie tych dwojga toczy się niespiesznie i niezobowiązująco do czasu, gdy demony przeszłości nakazują powrócić Jackowi do wspaniałego kraju, jakim jest w jego oczach i sercu Ameryka. Choroba matki, alkoholizm ojca, przyjaciel w potrzasku, zagrożone żółwie morskie, niesforny brat schizofrenik, echa wojny w Wietnamie, pozbawiany uczyć przyjaciel kandydujący na stanowisko gubernatora, nie ułatwiają życia Jackowi. Biedak musi więc stawić czoło wielu przeciwnością losu. Na szczęście jest posiadaczem tzw. amerykańskiego ducha, synem srogiej i wymagającej ziemi Karoliny Południowej (mój „ulubiony” fragment: „Ameryka jest wystarczająco dobrym krajem, żeby ginąć dla niej nawet wtedy, kiedy nie ma racji”!) dlatego powieść siłą rzecz kończy się przerażająco szczęśliwie.

Można jednakże docenić autora za podjęcie wyzwania całościowego opisania sporego kawałka historii Karoliny Południowej w okresie wojny wietnamskiej, ruchów hippisowskich, czy też integracji emigracji Holocaustu. Szkoda tylko, że próba przedstawienia tak ważnych kulturowo problemów ocieka literackim lukrem i prozaiczną sztampą. Nieskazitelny pierwszoplanowy bohater, przewidywalne zakończenie, mało wyraziste i przekonujące dialogi, quasi kryminalna fabuła, a co najgorsze błędy merytoryczne odnośnie historii II Wojny Światowej – wszystko to nie pozwala Czytelnikowi rozkoszować się tekstem. Zatem spokojnie można przejść do porządku dziennego nie zaznajamiając się z wydawnictwem „Muzyka plaży”. Kropka!

Czasami dobra rasowa beletrystyka jest dla Czytelnika tym, czym dla spragnionego w letni i niemożliwie upalny dzień szklanka zimnej źródlanej wody. Pobudza zmysły, przynosi ukojenie, pozwala zapomnieć o niedogodnościach świata zewnętrznego. Czasami, lecz nie zawsze. Czasami bowiem woda okazuje się niesmaczna i niezdatna do picia. A książka, no cóż, a książka okazuje się być...