Czy książka wnosi coś do stanu badań o Janie Saryuszu Zamoyskim? Czy jest nowym spojrzeniem na jego postać? Może przynajmniej umiejętnie złącza ze sobą prace historyków poświęcone kanclerzowi wielkiemu koronnemu?

Niestety nie jest nowym głosem w dyskusji nad Zamoyskim. A też uważam, że i w roli popularyzacyjnej się nie spełnia. Moim zdaniem taka książka jest needless. Po pierwsze, istnieje o wiele lepsza biografia Zamoyskiego autorstwa historyka Stanisława Grzybowskiego. Autor tej książki jest prawnikiem, czyli nie jest historykiem a styl pisania nie wskazuje na specjalizację wiekiem szesnastym. Niestety ale pisanie to nie to samo co prowadzenie programu niczym Wołoszański. Wymagana jest minimalna znajomość warsztatu naukowego. Przepisy? Nie ma. Znaczy... są ale jedynie wyjaśniają znaczenia np: kim był wojewoda. Nie są wykorzystywane jako odsyłacz do konkretnej informacji z jasno wymienionej publikacji. Szczególnie cytowania krzyczą rozpaczliwie o podanie źródła. Poza tym jest bibliografia, krótka na trzy strony i zdaje się być niewykorzystana w metodologii autora.

Leśniewski wiele kwestii upraszcza i rzuca terminy o których się wypowiada nie stosując trudnej techniki jaką jest argumentacja. Na przykład określa liberum veto jako "straszliwy ustrój". Zacznijmy od tego, że nie był to ustrój tylko zasada polegająca na zrywaniu obrad sejmu na znak sprzeciwu wobec danej uchwały. I wbrew mitom, działał do połowy XVII wieku dobrze. A moment, w którym faktycznie stawał się symbolem patologii ustroju, jakim była demokracja szlachecka przypada na okres po potopie szwedzkim. Wtedy był to zresztą anachroniczny system, w owym czasie w Europie Zachodniej nowością był absolutyzm. W następnym wieku ten dystans będzie się pogłębiać w związku z pojawieniem się absolutyzmu oświeconego.

Autor mógłby przynajmniej w jakiś bardziej czytelny i mniej wymijający sposób zasygnalizować złożoność zagadnienia jakim jest postać Zamoyskiego. W swej pracy powołuje się m.in na Grzybowskiego, w którego książce padają takie kwestie jakich nie spotkamy u Leśniewskiego. Nie postarał się o wyważenie opinii o Zamoyskim. Przez większość lektury, ma się wrażenie czytania laurki dla zasług tej postaci. Nie wątpię w to, natomiast Jan był postacią nietuzinkową i wielowymiarową. Dodajmy, że nie w pełni zbadaną. I z tego powodu, cel książki jaką jest promocja jest zdecydowanie przedwczesny. Tytuł został wydany w 2008 i stanowi poważny krok wstecz. Opinię piszę gdy mamy rok 2021, Zamoyski nadal czeka godne ujęcie jako postać historyczna. Sławomir Leśniewski nie podołał zadaniu. Zrobił to za wcześnie i z niedostateczną wiedzą metodologiczną.

Czy książka wnosi coś do stanu badań o Janie Saryuszu Zamoyskim? Czy jest nowym spojrzeniem na jego postać? Może przynajmniej umiejętnie złącza ze sobą prace historyków poświęcone kanclerzowi wielkiemu koronnemu?

Niestety nie jest nowym głosem w dyskusji nad Zamoyskim. A też uważam, że i w roli popularyzacyjnej się nie spełnia. Moim zdaniem taka książka jest needless. Po...

Bardzo interesujący portret polityka, magnata i mecenasa sztuk, człowieka, który wywarł ogromny wpływ na swoją epokę. Zamoyski pozostaje przy tym postacią kontrowersyjną. Z jednej strony był to bowiem zasłużony polityk i zwycięzca bitwy pod Byczyną, tudzież kampanii toczonych w Inflantach, w Mołdawii i na Wołoszczyźnie, pogromca Habsburgów, a także fundator Zamościa, kilku innych miast i wielu wiosek, mecenas Klonowica i Szymonowica oraz przeciwnik pierwszej Dymitriady, z drugiej zaś zasłynął dwuznaczną polityką w stosunku do Gdańska w początkowych latach panowania Stefana Batorego oraz cieszył się wątpliwą sławą magnata skupującego za bezcen zadłużone majątki swoich sąsiadów. Jan Saryusz uchodził też za pogromcę szlacheckich wolności, czego przykładem może być sprawa Zborowskich, szczególnie zaś niesławnej pamięci Samuela. Na dobre jego imię pracowali ludzie tacy jak Reinchold Heidenstein, obdarzony polskim obywatelstwem i uszlachcony niemiecki dziejopis, autor dzieła historycznego poświęconego dziejom Polski od śmierci Zygmunta Augusta po lata 90. XVI wieku. Inni zaś pisarze, jak choćby Bartosz Paprocki, nie szczędzili mu słów daleko posuniętej krytyki. Tradycja ta wciąż jeszcze nie umarła, czego przykładem jest znamienite dzieło Jarosława Marka Rymkiewicza "Samuel Zborowski".

Bardzo interesujący portret polityka, magnata i mecenasa sztuk, człowieka, który wywarł ogromny wpływ na swoją epokę. Zamoyski pozostaje przy tym postacią kontrowersyjną. Z jednej strony był to bowiem zasłużony polityk i zwycięzca bitwy pod Byczyną, tudzież kampanii toczonych w Inflantach, w Mołdawii i na Wołoszczyźnie, pogromca Habsburgów, a także fundator Zamościa, kilku...