"Zakochałam się w odświeżającym chórze ptasich treli w wiosenny poranek i w górskim oceanie śmietankowej mgły wypełniającej dolinę zimą tuż po wschodzie słońca, i w ludziach, którzy pozdrawiają mnie głośno, gdy spoglądając w górę, widzą, jak podlewam truskawki w doniczkach"

Frances Mayes zawsze tworzy w swoich powieściach tak piękny i słodki obraz codzienności w Toskanii, że od razu mamy ochotę ją poznać, dać się uwieść alchemii smaków. Jej kolejna powieść, kontynuująca "Pod słońcem Toskanii" nie obfituje już w tyle zdarzeń, jednak daje nam znacznie więcej kulinarnych doznań.

Frances, jak wiadomo, kocha Toskanię - i to miłością wielką, bezgraniczną. Swoją miłość przelewa na papier - wyraża ją w opisach kwiatów rosnących w jej ogrodzie, szalejącej burzy, uśmiechu wnuka Willa, przejażdżkach do okolicznych miejscowości, gdzie spaceruje w cieniu cyprysów, do winiarni, w których, w ciemnych komnatach, dojrzewa doskonałe włoskie wytrawne wino. Spokojnie prowadzi nas przez wszystkie pory roku, widzimy jesień skąpaną słońcem i zimę smaganą wiatrem. Jest też lato, które oszałamia tłumami przyjezdnych... I wiosna, kiedy wszystko w niezwykły sposób się zieleni.

"Codzienność w Toskanii" to książka, która idealnie nadaje się na to, aby wziąć długopis i zaznaczać najbardziej smakowite fragmenty - a nimi powieść kipi aż po brzegi kart. To pozwala wywnioskować, jak zagorzałym fanem włoskiej kuchni jest bohaterka, w osobie autorki.

Polecam.

"Zakochałam się w odświeżającym chórze ptasich treli w wiosenny poranek i w górskim oceanie śmietankowej mgły wypełniającej dolinę zimą tuż po wschodzie słońca, i w ludziach, którzy pozdrawiają mnie głośno, gdy spoglądając w górę, widzą, jak podlewam truskawki w doniczkach"

Frances Mayes zawsze tworzy w swoich powieściach tak piękny i słodki obraz codzienności w Toskanii,...