"Samotny mężczyzna" to moje drugie spotkanie z Christopherem Isherwoodem. Pierwsze to "Pan Norris się przesiada". Dla mnie książka niezła, ale nie zachwycająca. Już miałam zrezygnować z dalszego obcowania z twórczością tego autora, ale obejrzałam film "Samotny mężczyzna". Ku mojemu zaskoczeniu film bardzo mi się podobał i zaczęłam się zastanawiać czy książka będzie dużo lepsza od "Pan Norris...", czy to tylko film był tak dobry. To był powód, który skłonił mnie do sięgnięcia po książkę. Okazało się, że książka podobała mi się zdecydowanie bardziej niż film, choć i on zrobił na mnie duże wrażenie. Pomimo, że zaznaczono, że to opowieść o miłości nie zniechęciło mnie to. Ciekawość zwyciężyła. Nie przepadam za opowieściami miłosnymi, ale na szczęście tutaj sugestia jest błędna. Dla mnie "Samotny mężczyzna" to przede wszystkim studium samotności i tęsknoty. Bez zbędnych szczegółów historii związku, opowieść skupiona na tym co jest. Opowiedziane szczegóły dnia codziennego trafiają w istotę samotności, pokazują tęsknotę, od której trudno się wyzwolić. Nie ma tu fajerwerków, ale jest sedno tematu. Piękne, delikatne, wysmakowane. I jeszcze jedna uwaga: nie oceniajmy książek po okładkach, ani po opisach na nich. Często są zupełnie nietrafione i mogą zniechęcić do naprawdę dobrych książek, między innymi takich, jak ta.

"Samotny mężczyzna" to moje drugie spotkanie z Christopherem Isherwoodem. Pierwsze to "Pan Norris się przesiada". Dla mnie książka niezła, ale nie zachwycająca. Już miałam zrezygnować z dalszego obcowania z twórczością tego autora, ale obejrzałam film "Samotny mężczyzna". Ku mojemu zaskoczeniu film bardzo mi się podobał i zaczęłam się zastanawiać czy książka będzie dużo...