Śmierć to jedyna pewna rzecz w naszym życiu, to nie ulega wątpliwości. Ciężko jest nam ją znieść, nie umiemy o niej rozmawiać między sobą, a tym bardziej z dziećmi. Budujemy w ten sposób kolejne pokolenie żyjące w strachu przed umieraniem. Bardzo egoistycznie z resztą, bo często śmierć przynosi ukojenie, ulgę - tak choremu/rannemu, jak i rodzinie. Boimy się bólu, samotności, tęsknoty. Autorka poruszyła temat śmierci już w wielu książkach, chwytając się jej z wielu stron - perspektywy dziecka, rodzica, osoby starszej. W swoich książkach próbuje pokazać, że umieranie nie jest tragedią; że ze śmiercią trzeba się pogodzić. W tej książce skupiła się na dzieciach w procesie umierania - co czują dzieci umierające w chorobie, patrzące na umierających rodziców, zachowania ich rodzin. Cała lektura to zbiór prawdziwych historii, jakie autorka usłyszała w czasie terapii prowadzonych przez siebie, oraz jej końcowych wniosków. Podczas tej krótkiej przygody płakałam nieraz, a jednocześnie moje serce przepełniło się nadzieją, że przecież śmierć nie musi oznaczać końca. Polecam do własnego wypróbowania oraz kontemplacji.

Śmierć to jedyna pewna rzecz w naszym życiu, to nie ulega wątpliwości. Ciężko jest nam ją znieść, nie umiemy o niej rozmawiać między sobą, a tym bardziej z dziećmi. Budujemy w ten sposób kolejne pokolenie żyjące w strachu przed umieraniem. Bardzo egoistycznie z resztą, bo często śmierć przynosi ukojenie, ulgę - tak choremu/rannemu, jak i rodzinie. Boimy się bólu,...