Słyszałam o tej książce tyle dobrego, że normalną koleją rzeczy było zamównie jej w lokalnej bibliotece. Niestety wersja angielskojęzyczna z całym tym południowym slangiem okazała się dla mnie nie do przejścia (poddałam się po parunastu stronach - z lenistwa :))
W czasie wakacji w Polsce zakupiłam więc wersję polską.
Przeczytałam szybko - bo czyta się błyskawicznie - i refleksje mam następujące: jest to pierwsza powieść tej autorki i przed tym chylę czoła. Sprawnie, zwarcie napisana fabuła, ciekawe postacie, wartka akcja. Jak bym kiedyś miała napisać książkę, to przyznaję, że sukces, jaki osiągnęła Kathryn Stockett byłby godzien pozazdroszczenia.

Jednak sam temat...
No cóż, w moim oczuciu spóźniony o paręnaście (parędziesiąt?) lat. Przebrzmiały, przemaglowany, nieodkrywczy.
Nie, żeby problemy segregacji rasowej i międzykulturowej niechęci odeszły do lamusa. One są (a kto wie, może i nasilają się co raz bardziej, w 'zmieszanej' Europie, nieradzącej sobie z potężnymi wyzwaniami, jakie niesie ze sobą społeczeństwo multi-kulti), ale obecnie przybierają zupełnie inny kształt i wymiar.

A służące? Kto dziś miewa służące?
Obrażanie, publiczne poniżanie, oszczerstwa i jawna niechęć w świecie politycznej poprawności?
Ukrywanie poglądów politycznych przed kandydatem na męża?
Trącało mi to myszką, mimo iż sam problem niechęci do tego co inne, co pochodzi 'spoza zaklętego kręgu' danej klasy, nieufności i podejrzliwości wobec nieznanego jest nadal aktualny. Mogę o tym śmiało zaśwadczyć, jakem emigrantka!

Książka wydaje mi się świetnym materiałem na film (tak wiem, wiem, ktoś już na to wpadł ładne 3 lata temu :)). Widziałam trailer i wydaje mi się, że ekranizacja nie powinna zawieść tych, którzy lekturę 'Służących' mają za sobą.

Na korzyść powieści przemawia też to, iż nie jest cukierkowa. Nie ma happy endu (szczerze powiedziawszy, zakończenie trochę mnie rozczarowało, bo jest tylko delikatnie zarysowane, bez pozamykania niektórych wątków). Pewne sprawy przybierają pozytywny obrót, inne kończą się fiaskiem. Jak w życiu.

I na koniec parę słów o języku - myślę, że tłumaczene slangu (a właściwie raczej dialektu) jest bardzo trudne (jeśli nie niemożliwe). Kiedy słucham spotykanych często Jamajczyków mówiących po 'angielsku', to zastanawiam się często, jak by to można zapisać inaczej, niż tylko fonetycznie, żeby uchwycić specyficzny klimacik. I wiem, że nie byłabym w stanie. 'Polskie' Służące brzmią trochę jak analfabetki, a nie jak osoby mówiące z lokalnym akcentem - i to mi zaburzało trochę odbiór, ale sądzę, że tłumaczka i tak się nieźle nagimnastykowała i przy czytaniu :))) i przy przekładzie.

Nie będę oryginalna jeśli napiszę: to bardzo ciepła, fajna książka na wakacje.

Ps. Rok po przeczytaniu książki obejrzałam film (wzruszający) i dzięki niemu książka zyskała:
- w moich oczach
- dodatkową gwiazdkę w ocenie :)

książka 7/10 film 7/10

Słyszałam o tej książce tyle dobrego, że normalną koleją rzeczy było zamównie jej w lokalnej bibliotece. Niestety wersja angielskojęzyczna z całym tym południowym slangiem okazała się dla mnie nie do przejścia (poddałam się po parunastu stronach - z lenistwa :))
W czasie wakacji w Polsce zakupiłam więc wersję polską.
Przeczytałam szybko - bo czyta się błyskawicznie - i...