Jakże trudno jest współczesnemu człowiekowi uwierzyć, zwłaszcza wtedy, gdy wokół niego, na jego oczach dokonują się takie cuda techniki, które można zmierzyć, zważyć, empirycznie dotknąć. Możemy być oczywiście sceptykami, jak coś działa i dlaczego, nie możemy jednak podważać osiągnięć ludzkiego umysłu i jego geniuszu. Rozum nieustannie wspina się na piedestał, cały czas też ustala coraz wyższą poprzeczkę i udaje mu się z roku na rok szybować coraz wyżej. Biblijna pokusa, że oto będziecie jako bogowie znajduje swoje uzasadnienie. Dziś możemy prawie wszystko, przedłużamy życie, eliminujemy choroby, odkrywamy kosmos i jego tajemnice, ale to prawie wszystko robi jednak istotną różnicę. Mimo tylu wysiłków nie jesteśmy w stanie dać człowiekowi nieśmiertelności, której tak pragnie i o którą tak materialnie zabiega, nawet jeśli przedłużamy jego młodość i dajemy ciału blask na dłużej, niż by wynikało z metryki. Nie jesteśmy w stanie żyć sami wiecznie, choć możemy już sami życie tworzyć. Czyli może jednak udało nam się mimo tego prawie osiągnąć boskość?
Przed nami siedzi niezwykle wymagając rozmówca; wybitny myśliciel, książę Kościoła, szef najwalniejszej watykańskiej dykasterii, od lat czuwający nad prawowiernością głoszonych przez Kościół nauk. Ale my poznajmy go przez tę rozmowę, przede wszystkim jako człowieka wiary. Człowieka, który choć tak jak my, dostrzega wszystkie te ludzkie osiągnięcia i podziwia je, i jest dla wielu z nich pełen entuzjazmu, jako tych, które są dobre dla człowieka i jego rozwoju, to jednak pokazuje nam granicę, do której dochodzimy i żeby pójść dalej nieodzownym staje się uzbrojenie w pokorę, głębokie pochylenie głowy i powiedzenie, dalej już nie dam rady, żeby wejść w to, co nieogarnione muszę powiedzieć, tak, wierzę, wierzę, że jest Bóg, który ten świat stworzył i go urządził i nad nim czuwa. Wierzę. Nie ma sprzeczności między wiarą i nauka, to mit że ona jest, mit który rozpala umysły tych, którzy w swym racjonalizmie na rękach noszą rozum, jako jedyne źródło poznania, zapominając, że nie jest on wszystkim, co stanowi o pełni człowieka. Którzy deprecjonuj teologię jako naukę, podważając sens jest istnienia i wprowadzając ją do sfery mitów i bajek. A przecież jej najgłębszy sens i racja bytu opiera się na prawdziwym wydarzeniu, jakim jest zbawcze dzieło Boga, które zmieniło cały świat i nadało sens życiu człowieka, odrzucenie tej prawdy to zrezygnowanie z miłości Boga, która to miłość zmienia i przemienia wszystko. A świat bez Boga jest pusty i nie pełny. Na szczególna uwagę zasługuje fakt, że rozmowę przeprowadza dziennikarz, który sam przeszedł długą drogę nim poznał prawdę i nim stała się ona treścią jego świadomego życia. Droga jest trudna lecz kto na nią wszedł, ten cieszy się łaską, która daje mu silę, by iść. Doskonała, głęboka refleksja o życiu i ludzkich wyborach.

Jakże trudno jest współczesnemu człowiekowi uwierzyć, zwłaszcza wtedy, gdy wokół niego, na jego oczach dokonują się takie cuda techniki, które można zmierzyć, zważyć, empirycznie dotknąć. Możemy być oczywiście sceptykami, jak coś działa i dlaczego, nie możemy jednak podważać osiągnięć ludzkiego umysłu i jego geniuszu. Rozum nieustannie wspina się na piedestał, cały czas też...