Jedna z najzabawniejszych książek mojego dzieciństwa, w której magia i nieskrępowana wyobraźnia łączą się idealnie z poczuciem humoru.
Czytałam tę opowieść dziesiątki (jeśli nie setki) razy i święcie wierzyłam, że istnieje kraina po drugiej stronie kałuży, co kończyło się nieraz przemoczonymi butami:).

Przyznam, że dziś, po wielu latach, już nie pamiętam wszystkich szczegółów, ale chyba na zawsze zapisały się w mojej pamięci postacie jamnika Jeremiasza, kruka dwojga imion - Ksawerego Kiejstuta oraz proklitki, enklitki i przesympatyczny maciupeńki pikolaczek.

Autor wykreował niezwykle barwny świat, w którym wciąż coś się dzieje, bohaterowie przeżywają mnóstwo przygód, ale nikt nikogo nie krzywdzi, wszyscy sobie pomagają, potrafią słuchać pasjonujących opowieści innych bohaterów... I co ciekawe - nie ma w tej książce nachalnego moralizatorstwa, a jednocześnie mały czytelnik może wiele się nauczyć, przede wszystkim wrażliwości na otaczający świat, w którym zawsze można znaleźć coś interesującego i niezwykłego.

Bardzo ubolewam, że w książkach dla najmłodszych czytelników coraz mniej jest takich światów. Na szczęście można zawsze sięgnąć po to, co stare, dobre i sprawdzone.

Wielką zaletą "Krainy sto piątej tajemnicy" są barwne ilustracje, które pamięta się nawet po latach...

Jedna z najzabawniejszych książek mojego dzieciństwa, w której magia i nieskrępowana wyobraźnia łączą się idealnie z poczuciem humoru.
Czytałam tę opowieść dziesiątki (jeśli nie setki) razy i święcie wierzyłam, że istnieje kraina po drugiej stronie kałuży, co kończyło się nieraz przemoczonymi butami:).

Przyznam, że dziś, po wielu latach, już nie pamiętam wszystkich...