Kolejna pozycja z regałów mojej córki. Sięgam tam, kiedy brakuje mi kolejnego stosiku z biblioteki. Z okładki dowiedziałam się, że to lektura dla klasy VI szkoły podstawowej. I owszem, córka ją czytała. Bez entuzjazmu z jej strony. Wcale się temu nie dziwię.

Po raz pierwszy od dawna dotkliwie dociera do mnie fakt, że nie umiem ocenić tej książki. Z pewnością jest wartościowa. Znalazłam w niej kilkanaście absolutnie mądrych myśli o ludzkim życiu, o odpowiedzialności, o samotności, o chorobie i o władzy. Kilka z nich umieściłam przed chwilą na portalu. Czy jednak to adekwatne dla umysłów trzynastolatków? Czy dla nich atrakcyjne?

Główny bohater - szesnastoletni Marcel - to jakiś abstrakcyjny, idealny młody człowiek, nad wyraz dojrzały i ponadprzeciętnie inteligentny. Jego wypowiedzi, budowanie zdań i konstrukcje myślowe to wyrafinowany język dorosłej osoby. Potrafi w mig odgadnąć intencje innych, ze swobodą rozmawia z lekarzem o życiu, a z kucharzem o buddyjskiej filozofii. Nie wiem, czy przeciętny trzynastoletni czytelnik da radę się z nim utożsamić.

Tytułowa Dolina Światła to sanatorium, gdzie panują ponoć demokratyczne zasady ustalone przez większość pacjentów, a w rzeczywistości totalitarny niemal porządek, w którym władzę sprawują ci, których natura albo obdarzyła większą siłą fizyczną, albo większą skłonnością do intryg i perfidii. Czy mechanizmy władzy i rządzenia są jednak atrakcyjne dla uczniów podstawówki? Być może, ale chyba tych najbardziej dociekliwych i wrażliwych na ludzką krzywdę. Czy trzeba pokazywać młodym brutalność i sadyzm?

Nie rozumiem intencji ministerstwa lokujących tę książkę na liście lektur. Może w liceum, ale nie w szóstej klasie. Jest tu mowa o przyjaźni, o pierwszej miłości, o pogmatwanych rodzinnych problemach, a nawet o reinkarnacji (tego wątku z Białym Lamą nawet nie próbuję ogarnąć). Ma to sens, ale wiele rzeczy jest niezrozumiałych i niedopowiedzianych.

Przeczytałam ze względnym zainteresowaniem. Współczuję polonistom, jeśli nadal jest to lektura w podstawówce.
Dwie gwiazdki za mądre sentencje.

Kolejna pozycja z regałów mojej córki. Sięgam tam, kiedy brakuje mi kolejnego stosiku z biblioteki. Z okładki dowiedziałam się, że to lektura dla klasy VI szkoły podstawowej. I owszem, córka ją czytała. Bez entuzjazmu z jej strony. Wcale się temu nie dziwię.

Po raz pierwszy od dawna dotkliwie dociera do mnie fakt, że nie umiem ocenić tej książki. Z pewnością jest...