Brutalny obraz magii


Powieść „Głód dotyku” autorstwa Kathleen Duey, będącą pierwszym tomem cyklu „Wskrzeszenie magii”, ukazała się w Polsce w 2009 roku nakładem wydawnictwa Akapit Press. Mam wrażenie, że nie wzbudziła większych emocji i przeszła bez echa. Wydaje się, że zupełnie niesłusznie. Książka adresowana jest do młodszego – nastoletniego – czytelnika. Na język polski przełożyła ją córka znanej i cenionej polskiej autorki dla dzieci i młodzieży Małgorzaty Musierowicz, Emilia Kiereś.
Na pierwszy rzut oka mamy w powieści klimat bardzo podobny do tego, jaki odnaleźć można w książce J. K. Rowling. Lwia część akcji dzieje się bowiem w akademii magii. Jednakże…. nic bardziej mylnego nad pierwsze wrażenie! Na tym bowiem podobieństwa się kończą. Kathleen Duey tworzy niezwykły, nowatorski świat. Sam sposób narracji jest nietypowy jak na powieść fantasy – autorka przeplata ze sobą dwie rzeczywistości. Pierwszą z nich jest bliżej nieokreślona, odległa przeszłość. Świat, w którym nie ma magii, a czary są surowo zakazane. W takiej rzeczywistości przyszło żyć Sadimie. Bohaterka przychodzi na świat w dziwnych okolicznościach. W jej narodzinach pomaga czarownica, co sprawia, iż nigdy nie zostanie zaakceptowana przez ojca. Z tego powodu Sadima opuszcza dom i przyłącza się do Franklina oraz despotycznego Somissa, którzy próbują przywrócić światu magię. Druga rzeczywistość jest zupełnie inna. To świat, w którym magia istnieje. Co więcej bogaci kupcy wysyłają swoich synów do akademii magii, aby terminowali na czarnoksiężników. Jednym z takich kandydatów jest Halp. Podczas nauki w szkole, nawiązuje dziwną nić porozumienia ze swoim współlokatorem, Gerrardem, biedakiem o niejasnym pochodzeniu.
Te dwie rzeczywistości przeplatają się ze sobą na kartach powieści. Czytamy o Sadimie, by po chwili przeskoczyć do świata Halpa. Świata, w którym podobnie jak poprzednio, spotykamy Franklina i Somissa. Narrator nic jednak nie wspomina o Sadimie. Nie wyjaśnia też, jak to możliwe, iż parę wieków później Somiss i Franklin wciąż jeszcze żyją. Książka przesycona jest aurą tajemnicy i osaczenia. Być może będzie to mocna teza, ale akademia czarów ma w sobie coś z atmosfery obozu koncentracyjnego. Wiadomo jest, iż przyjętych zostało dziesięciu kandydatów. Nauki kończy zawsze tylko jeden. Co zatem dzieje się z pozostałymi? Nie wracają do domu. Reguły są twarde. Nie ma litości. Jeśli nie nauczysz się, jak wyczarować sobie jedzenie, nie jesz. Naukę czarów okupuje się straszną ceną… Chłopcy chodzą brudni, zagłodzeni, zastraszeni. Wkrótce jeden z nich umiera z głodu. Nawet to okazuje się normalne, nikt nie protestuje. Czy nie brzmi znajomo?
„Głód dotyku” to książka mocna. Zawierająca sceny straszne, choć nie przelewa się na jej kartach ani kropla krwi. To jedna z tych książek, które nie potrzebują krwi. Ona oddziałuje dusznym klimatem grozy i osaczenia. Kompozycyjnie również dopracowana została w najdrobniejszych szczegółach. Przeplatające się wątki Halpa i Sadimy sprawiają, że nie sposób się nudzić.
Często czytając powieść fantasy, żałujemy, że świat w którym żyjemy nie wygląda tak, jak ten z kart powieści. Artur Clarke rozróżniając gatunki jakimi są fantasy i science fiction stwierdził, iż sf jest tym, co nie może się wydarzyć – na szczęście, fantasy natomiast jest tym, co nie może się wydarzyć – niestety. Jednakże czytając powieść Kathleen Duey, uświadamiamy sobie, iż to wcale nie jest świat, którego częścią chcielibyśmy się stać. Wręcz przeciwnie, zaczynamy doceniać fakt, iż to tylko opowieść. Za chwilę zamkniemy książkę, by z westchnieniem ulgi powrócić do wygodnego fotela, ciepłego światła lampy i własnego nudnego, nieco może szarego świata. Na szczęście!

Brutalny obraz magii


Powieść „Głód dotyku” autorstwa Kathleen Duey, będącą pierwszym tomem cyklu „Wskrzeszenie magii”, ukazała się w Polsce w 2009 roku nakładem wydawnictwa Akapit Press. Mam wrażenie, że nie wzbudziła większych emocji i przeszła bez echa. Wydaje się, że zupełnie niesłusznie. Książka adresowana jest do młodszego – nastoletniego – czytelnika. Na język...