Ze wstydem kryjąc się sama przed sobą sięgnęłam po książkę, z której okładki wyprężony na czerwonej poduszce zabija mnie wzrokiem męskiego wampa SRK. Gdybym nie widziała jego filmów, chciałabym się trzymać jak najdalej od tak sprzedającej się twarzy. Jednak lektura tej książki mile mnie zaskoczyła. Wciągnęłam się w historię aktora pokazaną na tle fenomenu kina indyjskiego. Anupama pisze o filmowej chorobie Indii, w których codziennie 15 milionów ludzi spędza czas w kinie głośno oklaskując każdą pojawiającą się gwiazdę, śpiewając z aktorami, tańcząc w przejściu między rzędami. W ciemnościach 12, 5 tysiąca salek nikt nie szuka realizmu. Wszyscy pragną alternatywnego do trudnej rzeczywistości kolorowego świata miłości, komedii, tragedii, akcji przemieszanych ze sobą, zanurzonych w tańcu i piosence. Anupama odnosi kino indyjskie do melodyjnych eposów "Mahabharata" i "Ramajana", do liczącej sobie 3 tysiące lat sztuki "Mirch Kattika", w której akcja przeplatana jest piosenkami, do ludowego teatru ulicy, w którym pieśń i taniec budują dramat.
Czyta się o tym ciekawie. Właśnie kontekst w jakim umieszczona jest osoba aktora i jego poszczególne filmy sprawił, że czytałam tę książkę jednym tchem. No i tylu znajomych na tych kartach! Plus kulisy powstawania filmów, które są mi znane i bliskie.


Autor:
Anupama Chopra, studiowała dziennikarstwo i literaturę angielską, mieszka w Mumbaju i Michigan, dziennikarka filmowa ("New York Times", "Los Angeles Times","Variety", "IndiaToday"). W 2000 roku nagroda National Award za najlepszą książkę:"Sholay - A Making of Classic". Żona sławnego reżysera Vidhu Vinoda Chopry (1979 - Oscar za dokument "An Encounterwith Faces", "Misja w Kaszmirze", "Eklavya"), siostra reżyserki Tanuja Chandra (reż."Dushman", scen. "Dil To Pagal Hai", "Zakhm") i znanego pisarza Vikrama Chandry ("Miłośc i tęsknota w Bombaju","Święte gry"). Po 3 latach wywiadów z 90 osobistościami bollywoodzkiego kina wydała tę książkę o SRK, kulisach Bollywoodu i fenomenie kina indyjskiego.

Opis książki:
To historia życia i drogi filmowej Shah Rukh Khana. Piętnastolatek tracący ojca. Student ekonomii spędzający wieczory w angielskojęzycznym teatrze. Pierwsze role telewizyjne w serialach o żołnierzach i cyrkowcach. 7 lat zmagania się z rodziną ukochanej Gauri protestującej przeciwko małżeństwu muzułmanina z hinduską. Mimo wszystko poślubienie Gauri, przeprowadzka z Delhi do Mumbaju i w 1992 roku od "Deewana" początek kariery aktorskiej. Szukanie w pierwszych filmach ("Raju Ban Gaya Gentleman", "Chamatkar", "Kabhi Haan Kabhi Naa") zapomnienia o śmierci matki. Odrzucenie ról romantycznych kochanków na rzecz dwuznacznych, negatywnych postaci niezrównoważonych nieszczęśników w "Darr",
"Baazigar" i Anjaam". Sława zdobyta wyprowadzoną z życia aktora rolą pozyskującego serca rodziny ukochanej w "Dilwale Dulhania Le Jayenge". Zachód zdobywany przez Bollywood dzięki rolom w "Kuch Kuch Hota Hai" i "Kabhi Khushi Kabhie Gham". Ugruntowanie sławy nadal rolami romantycznych kochanków w "Veer-Zaara", "Dil To Pagal Hai". Zagrożenie ze strony mafii. Niepowodzenie wśród widzów takich filmów jak "Phir Bhi Dil Hai Hindustani" i uznanych przez krytyków "Dil Se", "Asoka", czy "Paheli". Odbudowywanie zagrożonej pozycji króla Bollywoodu filmami "Mohabbatein", "Main Hoon Na", "Chalte Chalte" czy "Kal Ho Na Ho".
Uznanie krytyków (także Zachodu) i miłość widzów za rolę zapijającego się z powodu utraconej miłości nieudacznika w "Devdas". Powrót do podwójnej roli (jak w "Duplicate") bardziej sugestywnej w swym negatywnym wariancie w "Don - the Chase Begins Again", kolejnym remake'u sławnych filmów z przeszłości.


Na tle historii życia i kariery filmowej SRK przedstawiono przemiany w kinie indyjskim i ich związek ze zmianami społeczno-politycznymi Indii.
W tym np wątek powiązań BOLLYWOOD Z MAFIĄ:
W 1998 roku rząd nadaje Bollywoodowi "status odrębnej gałęzi przemysłowej". To stwarza możliwość korzystania z nowych źródeł finansowych, w tym z unikających dotąd przemysłu filmowego banków. Dotychczas przemysł filmowy był niepewnym gruntem - andhera ka dhanda, mroczną branżą, w której film finansowano i oglądano po ciemku. Zaczyna się czas większej przejrzystości finansowej w świecie filmowym. Nadal jednak trwa rozpoczęte w latach 40-ch zagrożenie ze strony mafii.
W1997 wracającego z porannej modlitwy właściciela jednej z największych firm muzycznych w Indii Gulshana Kumara zastrzelono na oczach przerażonych mieszkańców zatrzaskujących mu ze strachu drzwi przed nosem. Po tej ofierze przyszły następne. Bollywood ogarnął strach. Aktorzy trzymali się z dala od mediów. Dotychczasowa wzajemna fascynacja lat 70-ch skończyła się. Pierwsi szefowie mafii Haji Mastanii Karim Lalabyli urzeczeni kinem, a świat filmowy widział w nich Robin Hoodów tworzących równolegle do oficjalnego skorumpowanego układu własny system władzy i sprawiedliwości. Gangsterów zapraszano na gale filmowe. Fotografowano się z nimi. W latach 80-ch syn policjanta, Dahood Ibrahim Kaskar zjednoczył ze sobą różne gangi. Od 1984 roku rządził z Dubaju przy pomocy poleceń telefonicznych wykonywanych przez jego braci. Jego wpływy objęły przemysł budowlany, narkotyki, przemyt złota i wymuszenia. D-Company(przedstawiona w filmach "Company", "D", "Black Friday")dokonywała rekrutacji na członków wśród bezrobotnych. Dawood w Bollywoodzie uchodził za dobroczyńcę. Niektórzy ze świata filmowego byli jego gośćmi w Dubaju. Stosunki towarzyskie z czasem przemieniły się w biznes, najpierw związany z piractwem, potem z produkcją filmów.
12marca 1993 roku 13 wybuchów bombowych w Bombaju kosztowało życie 257osób.713 rannych. Muzułmanin Dawood zajął w ten sposób stanowisko wobec zburzenia przez hindusów meczetu w Ajodhja i zamieszek, które w XII 1992/I 1993 zginęło koło tysiąca muzułmanów. A miesiąc potem aresztowano aktora Sanjaya Dutta ("Khalnayak"). W jego domu znaleziono automat i granaty z tej samej partii, co broń zamachowców. Nie uznano go jednak za terrorystę.
Zamachy podzieliły mafię wg religii. Chhota Rajan, zaufany człowiek Dawooda zerwał z nim tworząc równoległą do muzułmańskiej hinduską mafię. Dawood obawiając się, że Dubaj wyda go Indiom uciekł do Pakistanu. Interesy w Mumbaju przekazał Abu Salemowi. To on wprowadził do branży filmowej wymuszenia. Kolejne osoby nie poddające się szantażom były zabijane. W styczniu 1997 roku Abu Salem zwrócił uwagę na SRK. Policja ostrzegła aktora o planowanym zabójstwie. SRK był zdumiony. Dotychczas nie próbowano go zastraszyć. Nie przypominał sobie też nikogo, kto urażony mógłby prosić gangstera o zemstę. Chroniono go, codziennie zmieniał samochody i trasę dojazdu na plan filmowy. Za każdym razem, kiedy jego auto stawało na światłach ochroniarz odbezpieczał rewolwer. Wbrew grozie, w jakiej żył SRK i jego rodzina kręcił wówczas bardzo pogodny komediodramat "Dil To Pagal Hai"

Cytaty:
"Żyję w nierealnym świecie, mój wizerunek jest nierealny, sam tak naprawdę też jestem nierealny" (SRK)

"Wiem , że to do niczego nie prowadzi. Kiedyś te wszystkie nagrody, wyróżnienia i uwielbienie przeminą, a ja będę starym człowiekiem, który na różnych uroczystościach jest protekcjonalnym tonem wołany na scenę. Będę tak samo wielki jak Dilip Kumar czy Amitabh Bachchan. A może nie? Może zostanę nic nieznaczącym szarym człowiekiem z nic nieznaczącego szarego miasta. To jednak nie odbierze mi chwil, w których sprawiałem innym radość."
"...Dobrze, niech wymierzą we mnie tyle obiektywów, żeby moje życie trwało zaledwie chwilę. Pstryk! Ktoś zapyta: Co się stało? A ktoś inny odpowie: Dał się zafotografować na śmierć. Zastrzelili go celnym ujęciem. Tak chciałbym umrzeć."

Kopiuję tu moją opinię z blogu valley-of-dance.blog i z mojej strony nietylkoindie.pl (tam z ilustracjami)

Ze wstydem kryjąc się sama przed sobą sięgnęłam po książkę, z której okładki wyprężony na czerwonej poduszce zabija mnie wzrokiem męskiego wampa SRK. Gdybym nie widziała jego filmów, chciałabym się trzymać jak najdalej od tak sprzedającej się twarzy. Jednak lektura tej książki mile mnie zaskoczyła. Wciągnęłam się w historię aktora pokazaną na tle fenomenu kina...