Bardzo, bardzo podoba mi się forma tej książki. Opowiadana z pierwszej osoby, wiemy tyle ile sam Don Juan, poznajemy jego przemyślenia i motywy. Czytałem Wielką Księgę Radości i Abrams dał mi się już poznać swoim lekkim piórem, ale nie podejrzewałem go o tak romantyczne podejście do Świata. Wow. Chwilami naprawdę, nader dobrze wciela się w zakochanego w kobietach poetę i romantyka.

Naprawdę przyjemnie było wczuć się w klimat tej książki, opisy życia w Sewilli i różne anegdotki dotyczące tamtych czasów objaśniane w przypisach. Ekstra.

Bardzo, bardzo podoba mi się forma tej książki. Opowiadana z pierwszej osoby, wiemy tyle ile sam Don Juan, poznajemy jego przemyślenia i motywy. Czytałem Wielką Księgę Radości i Abrams dał mi się już poznać swoim lekkim piórem, ale nie podejrzewałem go o tak romantyczne podejście do Świata. Wow. Chwilami naprawdę, nader dobrze wciela się w zakochanego w kobietach poetę i...

Zapraszam do posłuchania na YouTube (ok 2 min):
https://www.youtube.com/watch?v=p0T8Jt8S6lI

Lub do przeczytania:
https://pandunia.pl/?p=206

Zapraszam do posłuchania na YouTube (ok 2 min):
https://www.youtube.com/watch?v=p0T8Jt8S6lI

Lub do przeczytania:
https://pandunia.pl/?p=206

„Kto nie widział Sewilli, nie widział cudu” zaczęto mówić w złotym okresie miasta - w XVI
wieku. Dziś nadal zachwyca. Specyficzną atmosferą w której czuć dawne czasy, wąskimi uliczkami, niezwykłą architekturą, roztańczonymi ulicami dzięki zmysłowemu flamenco, oryginalnymi ręcznie malowanymi kafelkami azulejos na każdym kroku, drzewkami pomarańczowymi. Odurza słońcem i rozpieszcza winem o smaku dorodnej kuli winogrona zaprawionej ekscytacją.

Don Juan Tenorio to postać półlegendarna. Sławny uwodziciel żył prawdopodobnie w Sewilli w XVI wieku.
Nic dziwnego, że żyjąc w tak upajającym hiszpańskim mieście, niepoprawny miłośnik kobiecych ciał trafiał w objęcia licznych, stęsknionych za namiętnością samotnych mężatek i panien.
W tamtym czasie w mieście żyło wiele samotnych kobiet. Mężczyźni, którzy nie zginęli podczas wojen, wyjeżdżali za bogactwem do kolonii, trudnili się handlem wymagającym podróżowania, czekały na nich niebezpieczeństwa na morzu... w takiej sytuacji galanteadores (uwodziciele, galanci) mieli wielkie szanse na zdobycie zainteresowania płci pięknej.

Don Juana do literatury wprowadził hiszpański dramaturg Tirso de Molina w 1630 roku umieszczając go jako tytułowego bohatera w swoim utworze pod tytułem „Zwodziciel z Sewilli i kamienny gość”. Postać ta stała się inspiracją dla takich między innymi twórców, jak: Molière, Byron, Mozart, Dumas czy Baudelaire. Również amerykański redaktor Douglas Carlton Abrams (autor książek m.in. o... seksualności; ale opisywana tu książka nie zawiera dosłownych opisów aktów seksualnych jak w erotykach, a jedynie subtelne) skrupulatnie przebadał wszelkie możliwe historyczne wzmianki dotyczące postaci Don Juana, warunki społeczne i polityczne, obyczaje, mapy i inne dokumenty dotyczące XVI wiecznej Sewilli. W wyniku badań powstała powieść „Zaginiony pamiętnik Don Juana”.

Każdy z wcześniejszych autorów bazujących na legendzie przedstawiał motywy działań legendarnego rozpustnika według własnego wyobrażenia. Z reguły jest to pozbawiony skrupułów arogancki piękniś. U Byrona jednak bohater jest raczej uwiedzionym niż uwodzicielem. U Abramsa Don Juan mówi o sobie: „Jestem lubieżnym libertynem, którego wyrachowane działania mają na celu jedynie zaspokojenie żądz i zaznanie rozkoszy”. Nie jest on jednak potworem wykorzystującym bezbronne kobiety, ponieważ sięga po przyjemność tylko i wyłącznie u tych pań, które chcą tego z własnej woli i każdą z nich stara się usatysfakcjonować wyjątkowo. Takie życie wydaje mu się spełnione.

E. T. A. Hoffmann, niemiecki pisarz epoki romantyzmu tak przedstawia problem motywów postępowania legendarnego kochanka w opowiadaniu „Don Juan (z dziennika podróżującego entuzjasty)”:
„Ta walka pierwiastka niebieskiego i pierwiastka boskiego budzi namiętność ziemską, i właśnie zwycięstwo w tej walce prowadzi do życia nadprzyrodzonego. Organizacja fizyczna i moralna Don Juana rozpaliła jego ambicję, a żądza nienasycona, wywołana żarem jego krwi, popchnęła go ku poszukiwaniu wszelkich rozkoszy przemijających, w których na próżno oczekiwał całkowitego zaspokojenia.”
No właśnie: na próżno czy w wygodny sposób bez zbędnych zobowiązań?
Kiedy Doña Ana, kolejna kobieta, którą pożąda Don Juan wypowiada wątpliwość: „Może to pana własne cierpienie i samotność sprawiają, że szuka pan pocieszenia w ramionach kolejnych kochanek?”, uwodziciel zaczyna się zastanawiać nad sensem i celem trwałego związku. Zadowalanie się jedynie stroną fizyczną jest wystarczające do czasu. Do tego czasu, gdy spotka się miłość.
Czy sądzicie, że człowiek tak swobodny w zakresie relacji damsko-męskich potrafiłby zejść na drogę wierności?
Kwestia moralności jest ważnym aspektem książki. Jest o tyle istotna, że wydarzenia mają miejsce podczas funkcjonowania Inkwizycji, która każde odstępstwo od zasad Kościoła uważała za powód do aresztowania i "przesłuchania", tzn. do tortur niejednokrotnie prowadzących do śmierci.
Douglas Carlton Abrams napisał powieść ciekawą, wspaniale pokazującą życie i zasady i warunki społeczne ówczesnej Sewilli. Jako redaktor na pewno potrafi pisać reportaże i książki z zakresu literatury faktu, jakie ma na swoim koncie. Jednak jego powieści „Zaginiony pamiętnik Don Juana” czegoś brakuje. Jak na książkę, w której mają miejsce spontaniczne walki na szpady, akty wielkich namiętności, pościgi uwodziciela przez rozwścieczonych ojców pilnujących cnót swych córek czy niebezpieczne bieganie po dachach, to ze strony czytelnika nie czuć szybkości, akcji i pędu. Trudno wczuć się w emocje bohaterów, choć bywają one skrajne. Książka napisana jest po prostu poprawnie, ale nie wyjątkowo. Ciekawi, ale nie porywa.
Uważam ją jednak za wartą przeczytania, ponieważ autor zaskakuje odkrywając przed czytelnikami tajemnicę pozostawania w wierności małżeńskiej i nieustającego uczucia. Jeśli nie znacie tego sekretu, to polecam przeczytać o przygodach Don Juana. Jeśli znacie, to pozostaje przeczytać książkę po to, by cofnąć się w czasie do XVI wiecznej Sewilli i poznać obyczaje ówczesnych jej mieszkańców. Być może lektura stanie się motywacją do wyprawy do „jednego z najbardziej fascynujących i najpiękniejszych miast, jakie kiedykolwiek miałem zaszczyt odwiedzić”, jak pisze autor o Sewilli. I ja podpisuję się pod tym zdaniem obiema rękami!

„Kto nie widział Sewilli, nie widział cudu” zaczęto mówić w złotym okresie miasta - w XVI
wieku. Dziś nadal zachwyca. Specyficzną atmosferą w której czuć dawne czasy, wąskimi uliczkami, niezwykłą architekturą, roztańczonymi ulicami dzięki zmysłowemu flamenco, oryginalnymi ręcznie malowanymi kafelkami azulejos na każdym kroku, drzewkami pomarańczowymi. Odurza słońcem i...

Sprawdziwszy na LC tytuły innych książek autora obawiałam się, że będzie to opowieść w stylu "Casanovy" Forysia.
Na szczęście książka okazała się bardzo przyjemną lekturą a opisy podbojów miłosnych Don Juana nie były ani wulgarne ani wyuzdane, jak miało to miejsce w w/w książce.
Tę polecam (z umiarkowanym entuzjazmem),natomiast "Casanovy" nie.

Sprawdziwszy na LC tytuły innych książek autora obawiałam się, że będzie to opowieść w stylu "Casanovy" Forysia.
Na szczęście książka okazała się bardzo przyjemną lekturą a opisy podbojów miłosnych Don Juana nie były ani wulgarne ani wyuzdane, jak miało to miejsce w w/w książce.
Tę polecam (z umiarkowanym entuzjazmem),natomiast "Casanovy" nie.

Czytałam tę książkę bardzo dawno temu, ale zapamiętałam ją. Dlaczego? Nie wiem, ale sam fakt, że ją zapamiętałam świadczy o tym, że to dobra książka. Spodobała mi się wykreowana postać Don Juana i zakończenie tej książki wydało mi się właściwe.
Niezła książka.

Czytałam tę książkę bardzo dawno temu, ale zapamiętałam ją. Dlaczego? Nie wiem, ale sam fakt, że ją zapamiętałam świadczy o tym, że to dobra książka. Spodobała mi się wykreowana postać Don Juana i zakończenie tej książki wydało mi się właściwe.
Niezła książka.

historia o mężczyźnie, który doceniał kobiecą seksualność w każdym przejawie, potrafił ją rozbudzić i poruszyć, to także historia miasta - Sewilli będącej u szczytu rozkwitu: dworskie życie, intrygi i spiski, rozrywki arystokracji i ludu, fanatyzm inkwizycji... ponadto powieść napisana jest pięknym, zmysłowym językiem, tak więc radość czytania zapewniona :)

historia o mężczyźnie, który doceniał kobiecą seksualność w każdym przejawie, potrafił ją rozbudzić i poruszyć, to także historia miasta - Sewilli będącej u szczytu rozkwitu: dworskie życie, intrygi i spiski, rozrywki arystokracji i ludu, fanatyzm inkwizycji... ponadto powieść napisana jest pięknym, zmysłowym językiem, tak więc radość czytania zapewniona :)

Bardzo zmysłowa książka o namiętności i tajemnicach jakie skrywa kobieca dusza. Przepiękny obraz XVI-wiecznej Sewilli i pozornie niezdolny do małżeństwa Don Juan tworzą wciągającą i poruszającą historię.

Bardzo zmysłowa książka o namiętności i tajemnicach jakie skrywa kobieca dusza. Przepiękny obraz XVI-wiecznej Sewilli i pozornie niezdolny do małżeństwa Don Juan tworzą wciągającą i poruszającą historię.

Przeczytałam tę książkę już jakiś czas temu ale to jest jedna z takich " koleżanek " które najzwyczajniej pozostają w pamięci. Pomimo upływu czasu doskonale zdajesz sobie sprawę co jest w niej zawarte. Nie twierdzę , że jest to jedna z moich ulubionych książek, ale uwielbiam po nią sięgać w samotne zimowe wieczory, ot kobieca słabość .

Przeczytałam tę książkę już jakiś czas temu ale to jest jedna z takich " koleżanek " które najzwyczajniej pozostają w pamięci. Pomimo upływu czasu doskonale zdajesz sobie sprawę co jest w niej zawarte. Nie twierdzę , że jest to jedna z moich ulubionych książek, ale uwielbiam po nią sięgać w samotne zimowe wieczory, ot kobieca słabość .

Miłość to ryzykowna gra, w której nikt nie gwarantuje wygranej. Wciągająca lektura. Świetnie przedstawia Sewillę współczesną Don Juanowi, obyczaje, kulturę, zarys historyczny. Tłumaczy i usprawiedliwia postępowanie głównego bohatera. Przedstawia go w pozytywnym świetle. Szkoda, że w dzisiejszych czasach nie ma mężczyzn, którzy pocieszaliby opuszczone i samotne kobiety… Lektura godna polecenia przede wszystkim mężczyznom, jest to lepszy podręcznik niż Kamasutra. Najlepszy kochanek wszech czasów opowiada jak dotrzeć do kobiecego wnętrza, jak odkryć to, co dla innych jest niewidoczne, jak zadbać by kobieta czerpała satysfakcje z miłości cielesnej. Spojrzenie mężczyzny na kobietę. Spojrzenie mężczyzny, który szanuje kobiety i kocha każdą z nich tak samo. Don Juan to mężczyzna, który nigdy nie wyjawił sekretów swojej alkowy, który nie przechwalał się, który nie licytował swoich podbojów. Powieść o poszukiwaniu miłości, tej jedynej i prawdziwej i choć główny bohater wcale jej nie szuka – odnajduje i jest w stanie zrobić dla tej wybranej kobiety wszystko. Każdy z nas zasługuje na szczęście. Opowieść o honorze i zasadach. O dżentelmenach, których w dzisiejszych czasach już brak. O szczerości i lojalności. O konwenansach, wierze i moralności. Dla porównania warto przeczytać „Casanovę” Arthura Japina, w której to powieści narratorem jest kobieta. Dwóch światowej sławy kochanków, dwa różne światy, dwie różne historie.

Miłość to ryzykowna gra, w której nikt nie gwarantuje wygranej. Wciągająca lektura. Świetnie przedstawia Sewillę współczesną Don Juanowi, obyczaje, kulturę, zarys historyczny. Tłumaczy i usprawiedliwia postępowanie głównego bohatera. Przedstawia go w pozytywnym świetle. Szkoda, że w dzisiejszych czasach nie ma mężczyzn, którzy pocieszaliby opuszczone i samotne kobiety…...

Jedna z lepszych, może nawet najlepszych książek jakie czytałam. Przygody Don Juana śledzi się z zapartym tchem, a pełne erotyzmu opisy wywołują rumieniec na twarzy.

Jedna z lepszych, może nawet najlepszych książek jakie czytałam. Przygody Don Juana śledzi się z zapartym tchem, a pełne erotyzmu opisy wywołują rumieniec na twarzy.