Autor to reporter, korespondent „Der Spiegel”, zajmujący się głównie krajami azjatyckimi. Starający się być tam, gdzie coś się działo, ale gdzie nie było innych reporterów. Często podczas oficjalnych spotkań dla dziennikarzy, gdzieś się gubił, wymykał, rozmawiał wtedy
z przygodnie spotkanymi ludźmi, obserwował sytuację z innego punktu niż wszyscy. Skojarzył mi się przez to z Kapuścińskim. Szukał harmonii życiowej. Zebrał przez to sporo fajnych spostrzeżeń dotyczących życia, władzy, dziennikarstwa, filozofii, wychowania dzieci, itd. Opowiedzeć się nie da. Można co nieco zacytować, dlatego pozwolę sobie umieścić poniżej jeden fragmencik:

„ Zdarzyło się pewnej tragicznej nocy. Padał śnieg, a wiatr hulał po lesie. W starej, wiejskiej chacie w Castello kobiety przędły przy ogniu. ” Wy boicie się wszystkiego – powiedziała najmłodsza – ale ja nie wierzę w czarownice!” Żeby je przekonać wyszła sama w noc. W kieszeni zapaski miała motek wełny i wrzeciono. Po kilkunastu krokach weszła w ciemny las. Nagle poczuła, że coś ją ciągnie do tyłu. Chciała zrobić krok, ale nie mogła się ruszyć. Następnego ranka znaleziono ją martwą. Okazało się, że wrzeciono wypadło z kieszeni zapaski i wbiło się w śnieg. Dziewczyna czując, że coś ją przytrzymuje w miejscu, pomyślała, że to czarownica,
i zmarła ze strachu i zimna. Od tego czasu to miejsce nazywa się Grób.(…).
(…)twierdzę, że prawda leży poza faktami. Tak, jest las zwany Grobem, jest kobieta…A jeżeli zaczniesz postrzegać ten las jako coś(…) co ma własną historię, wszystko staje się piękniejsze. (…).Fakty, te przeklęte fakty, które wydają się wszystkim, są niczym, ukrywają wszystko.„

Autor to reporter, korespondent „Der Spiegel”, zajmujący się głównie krajami azjatyckimi. Starający się być tam, gdzie coś się działo, ale gdzie nie było innych reporterów. Często podczas oficjalnych spotkań dla dziennikarzy, gdzieś się gubił, wymykał, rozmawiał wtedy
z przygodnie spotkanymi ludźmi, obserwował sytuację z innego punktu niż wszyscy. Skojarzył mi się przez to...