Warto przeczytać z kilku powodów:

- Po pierwsze to najlepszy chyba w dziejach przykład dobrej złej książki. Jak się to czyta, to rasizm względem Japończyków wręcz poraża. I nie idzie o to, że oni są źli. Nie gwałcą, nie mordują, nie katują nikogo. Oni są po prostu bandą debili. Aż chce się zadać pytanie, jakim cudem ci zidiociali Japończycy mogli pobić tych jakże cywilizowanych i inteligentnych Anglików. Mimo to, że ów rasizm jest dla czytelnika wręcz bolesny, to czyta się to z wypiekami na twarzy - bo to dobra literatura. Dobra (warsztatowo i "treściowo") zła (ideowo) lektura. Dla samego doznania tego dysonansu warto sięgnąć po powieść (właściwie zresztą to bardziej takie dłuższe opowiadanie niż powieść, czyta się to w pół dnia).

- Dla dwóch grepsów (nie znajduję lepszego słowa, na pewno to jest lepsze niż "anegdot") z treści - tego, gdy Anglicy z oddziału mającego wysadzić most zastanawiają się, czy odbyć kurs skoków spadochronowych czy skakać bez kursu i tego, gdy później jeden z nich pilnując w krzakach dynamitu przypomina sobie pewien szczegół z lekcji walki na noże :)

- Dlatego, że pokazuje bezsens wojny bez uciekania się do gry na emocjach.

Warto przeczytać z kilku powodów:

- Po pierwsze to najlepszy chyba w dziejach przykład dobrej złej książki. Jak się to czyta, to rasizm względem Japończyków wręcz poraża. I nie idzie o to, że oni są źli. Nie gwałcą, nie mordują, nie katują nikogo. Oni są po prostu bandą debili. Aż chce się zadać pytanie, jakim cudem ci zidiociali Japończycy mogli pobić tych jakże...