Jak tylko przeczytałam "Klątwę Tytana", nie chciałam od razu rzucać się na kolejną odsłonę przygód Percy'ego Jacksona. Nauczyłam się, że dobrze jest między kolejnymi tomami przeczytać coś innego. Nie lubię padać ofiarą kryzysów czytelniczych, dlatego chucham i dmucham na mego książkowego głodomora. Przy okazji zapobiega to zlewaniu się części, czego naprawdę nie lubię. Znów historia się powtarza. Podobnie jak tom trzeci, "Bitwa w Labiryncie" została przeczytana w jeden dzień. Riordan trzyma formę i doszedł do takiego pułapu, że jego książki będę brać w ciemno.

Przed Percym kolejna szkoła do zaliczenia. Widać nawet dni otwarte nie obejdą się bez katastrofy. Kolejny atak, tym razem na naszego herosa zasadziły się empuzy. Gdyby nie obecność spotkanej już na Tamie Hoovera Rachel Elizabeth Dare, która już w "Klątwie Tytana" pomogła synowi Posejdona. Chociaż jest śmiertelniczką, potrafi przejrzeć Mgłę. Owo spotkanie z empuzami kończy się pożarem, ucieczką Percy'ego i zazdrosną Annabeth. Powrót do Obozu Herosów jest oczywisty, widmo zagrożenia ze strony Kronosa, Pana Czasu, jest coraz bardziej odczuwalne. Groverowi grozi cofnięcie licencji poszukiwacza, a Dionizos opuścił obóz - lojalność pomniejszych bóstw nie jest taka oczywista. Wojna wisi w powietrzu, a herosów coraz mniej.
Na Percy'ego czekał nie tylko Tyson, ale Kwintus i jego piekielny ogar, Pani O'Leary. W trakcie wyzwania zostaje odkryte wejście do Labiryntu , co oznacza tylko jedno - jest gorzej niż źle. Kronos zamierza zniszczyć Obóz Herosów, a Labirynt pozwala ominąć magiczne zabezpieczenia.

Herosi muszą ruszyć na misję, udać się do Labiryntu i odnaleźć Dedala nim zrobi to Luke w służbie Kronosa. Wyprawę poprowadzi Annabeth zabierając ze sobą Percy'ego, Grovera i Tysona. Córce Ateny, nieuleczalnie zakochanej w architekturze, wydawało się, że jest w stanie poprowadzić przez Labirynt. To nie jest taka prosta sprawa, to nie jest zwykła konstrukcja - stanowi wyzwanie dla ciała i umysłu. Pełen ślepych zaułków, pułapek i iluzji. Labirynt to nie jedyny problem do rozwiązania. Grover poszukuje Pana, a Percy musi odnaleźć Nica będącego pod wpływem nieznanego ducha. Przygód nie brakuje, wyzwań i niebezpieczeństw tym bardziej.

Tytułowa bitwa jest kwestią czasu, ale do tego momentu nie sposób oderwać się od książki. Narracja pierwszosobowa, wszystko widzimy z perspektywy Percy'ego, bardzo mi odpowiada. Nie wiem czy chciałabym wiedzieć co myślą pozostali bohaterowie, znać zamiary Kronosa i jego podwładnych. W tym przypadku niewiedza jest dobrem, pozwala wielu emocjom zagrać na dobrze nastrojonej strunie. Przyznam się, że przywiązałam się do serii o Percym Jacksonie nawet z jej niedoskonałościami.

Jak tylko przeczytałam "Klątwę Tytana", nie chciałam od razu rzucać się na kolejną odsłonę przygód Percy'ego Jacksona. Nauczyłam się, że dobrze jest między kolejnymi tomami przeczytać coś innego. Nie lubię padać ofiarą kryzysów czytelniczych, dlatego chucham i dmucham na mego książkowego głodomora. Przy okazji zapobiega to zlewaniu się części, czego naprawdę nie lubię. Znów...