Atlantyda... mityczna kraina, wyspa tajemnicza, kolebka wysoce rozwiniętej cywilizacji, w zagadkowy sposób zniszczona i ostatecznie zatopiona. Temat - samograj (samopisz?), a jednak zadziwiająco rzadko podejmowany przez literaturę. Z tą legendą spróbowała się zmierzyć Michalina Olszańska.

Główną bohaterką swojej powieści uczyniła Meihnę, księżniczkę Atlantydy. Jej życie toczy się właściwie tylko w pałacu, przy rodzicach i dwóch braciach, pośród służby, dostatku i spokojnego poczucia harmonii. Jedyną rysą w tym idealnym obrazku jest fakt, że Meihna zbliża się właśnie do swoich szesnastych urodzin, co oznacza, że musi opuścić Atlantydę i poślubić księcia z Grecji, któremu została przyobiecana jeszcze przed narodzinami. Postanawia więc porzucić pałacowe mury i ogrody, po raz ostatni nacieszyć oczy pięknem swojego kraju i wykorzystać ostatnie chwile wolności. Niestety swoimi spacerami, a szczególnie wizytą w pewnej jaskini, wywołuje przysłowiowego wilka (tutaj akurat dzika) z lasu i uruchamia lawinę tragicznych wydarzeń, wzmocnionych dodatkowo prastarą klątwą. W trakcie polowania ginie ojciec Meihny - król Atlantydy i jej starszy brat. Na tronie zasiada drugi z braci, zaledwie czternastoletni Mojnes, beztroski i lekkomyślny, i oto zaczynają się ciężkie czasy...
Tylko Meihna zna treść przepowiedni i tylko ona może uratować swój kraj przed zagładą. Z początku pomaga jej mag Nitrus, przekazując księżniczce swoją wiedzę i umiejętności. Potem opuszcza ją, a Meihna wyrusza w podróż w poszukiwaniu pewnego starca, który zgodnie ze starą legendą, obiecał wspomóc Atlantydę w najtrudniejszym momencie.

Największym plusem powieści jest baśniowy, momentami wręcz urzekający, klimat. Na tylnym skrzydełku okładki przeczytamy, że Olszańska to "Szeherezada młodej literatury, która opowiada swoje 'Baśnie z Tysiąca i Jednej Mocy'!". Może i tak, lecz problem w tym, że opowiada je wszystkie jednocześnie. Ilość podejmowanych wątków, tajemniczych wydarzeń i niezwykłych istot nagromadzonych na kartach powieści, przyprawia wręcz o zawrót głowy. Jest tu olbrzymi dzik z piekła rodem i inne mniej lub bardziej magiczne zwierzęta, są tajemnicze zjawy i zaklęte polany, jaskinie czy jeziora, są zagadkowe przepowiednie i niejasne wizje, jest nawet wiedźma mieszkająca w zaczarowanej chatce w lesie (reminescencje z "Jasia i Małgosi" - murowane!). Na dodatek, większość tych wątków pojawia się nie wiadomo skąd i po co, wydaje się, że po prostu taki akurat pomysł przyszedł autorce do głowy. I chociaż ostatnie strony przynoszą wyjaśnienie zagadek, to i tak cała opowieść jest mało spójna, przekombinowana i koszmarnie pogmatwana, co nie wpływa dobrze ani na jej wiarygodność, ani na przyjemność z lektury. Chociaż, z drugiej strony, trzeba uczciwie przyznać, że bogactwo wyobraźni Olszańskiej robi naprawdę spore wrażenie.
Tym bardziej, że podejmuje ona jeszcze dodatkowo próbę wyjaśnienia przyczyn zagłady Atlantydy. Jak chce autorka, to właśnie tutejsi naukowcy zbudowali machinę latającą i odkryli system heliocentryczny (!!!), co przyciągnęło wrogów do brzegów mitycznej krainy. Czyli, za jej upadek winę ponoszą odkrycia i osiągnięcia cywilizacyjne, których cały świat zazdrościł atlantydzkim uczonym i władcom. Postęp techniczny, będący domeną mężczyzn, zamknął kobiety w domach i odsunął od jakiegokolwiek wpływu na losy wyspy. A to kobiety właśnie, jako bardziej związane z Naturą i Ziemią, od niepamiętnych czasów czuwały nad szczęściem i spokojem Atlantydy. To są najciekawsze fragmenty powieści, szkoda wielka, że tak nieliczne i marginalnie potraktowane.

Na okładce książki mamy takie dumne zdanie: "Dla tych, co nigdy nie przestają marzyć..." Niby prawda, ale jest to również książka dla tych, którzy bez bólu zębów, są w stanie znieść jednowymiarowe postaci i ich drętwe dialogi oraz przebrnąć przez potwornie długie i niekiedy nużące opisy, pisane dziwną manierą - ni to infantylną, ni to napuszoną. Jeśli ktoś czuje się na siłach, to nawet polecam, bo może uda się Wam odnaleźć w tej książce coś, czego ja nie znalazłam.

Atlantyda... mityczna kraina, wyspa tajemnicza, kolebka wysoce rozwiniętej cywilizacji, w zagadkowy sposób zniszczona i ostatecznie zatopiona. Temat - samograj (samopisz?), a jednak zadziwiająco rzadko podejmowany przez literaturę. Z tą legendą spróbowała się zmierzyć Michalina Olszańska.

Główną bohaterką swojej powieści uczyniła Meihnę, księżniczkę Atlantydy. Jej życie...