Po przeczytaniu „Zewu nieśmiertelności” postanowiłem szybko przeczytać jego kontynuację „Ogród ciemności” i muszę powiedzieć, że pani Fraiser nieświadomie napisała całkiem zabawną książkę.

Gdy czytałem pierwszą część myślałem, że jest to raczej przeciętny kryminał, z jakimś tam pomysłem, ale kiepskim wykonaniem (teraz myślę, że 5/10 może być trochę za wysoką oceną). Odznaczył się tym, że posiadał wątki, które szły do nikąd np. pani patolog widziała zmarłych, nagle jeden z bohaterów zaczął również widzieć zmarłych (aczkolwiek można się kłócić, że to chwilowe szaleństwo). Potem sięgnąłem po drugą część…

Druga część wyrzuca wszelkie pozory bycia powieścią kryminalną, właściwie to nawet nie dowiemy się kto/co zabijało. Co zabawniejsze mogłem z łatwością przewidzieć kto zginie. Chodzi mi tutaj o osobę, która pojawia się jakiegoś czasu w książce, a nie taką, która nagle wyskakuje w tym samym rozdziale w którym zostaje zabita.

Przez jakiś czas zastanawiałem się co jest nie tak z „Zewem nieśmiertelności” i dopiero teraz zrozumiałem. Autorka chciała nadążyć za trendami, ale zrobiła to w najgorszy możliwy sposób. Zamiast trzymać się podstaw – zabójca wampir zaczęła bez opamiętania wrzucać wszelkie możliwe wątki paranormalne przez co powstał potworek. Dla przykładu, ofiary zostały oskórowane, łatwo można dojść do tego, że sprawcą jest coś supernaturalnego/paranormalnego. Moje skojarzenia idą od razu do skinwalkera, ale nie… zdjęte skóry… jakby to powiedzieć… poruszają się same. BA! Nawet wydają dźwięki kroków. Brzmi głupio? Najwyraźniej autorka nie zdawała sobie z tego sprawy ponieważ próbowała rozbuchać atmosferę grozy.

Bohaterowie z kolei zachowują się jakby dostali chwilowej choroby psychicznej polegającej na zmianie osobowości. Wiadomo minęło kilka miesięcy od wydarzeń w pierwszej książce, wciąż trauma i te sprawy, ok jestem skłonny to przyjąć. Mój problem polega na tym, że te postaci zachowują się zwyczajnie głupio. Evan zachowuje się (tutaj cytuję) jak „tajemniczy pojeb”, Rachel, która widziała już zdarzenia nadnaturalne uparcie wszystko racjonalizuje, Graham… Graham po prostu JEST, bo nie wiem po co on jest w tej książce.

Podsumowując ta książka została napisana przez osobę, która chyba nie do końca wiedziała co robi, bądź co chce napisać. Ponieważ ta książka nie trzyma się kupy. Sugeruję nawet przeczytać ją jako ciekawe studium książki, która rozpada się w szwach.

Po przeczytaniu „Zewu nieśmiertelności” postanowiłem szybko przeczytać jego kontynuację „Ogród ciemności” i muszę powiedzieć, że pani Fraiser nieświadomie napisała całkiem zabawną książkę.

Gdy czytałem pierwszą część myślałem, że jest to raczej przeciętny kryminał, z jakimś tam pomysłem, ale kiepskim wykonaniem (teraz myślę, że 5/10 może być trochę za wysoką oceną)....