Po wielu przychylnych recenzjach postanowiłam w końcu przeczytać 'Mdłości' autorstwa J.P.Sartre'a. Nie ukrywam, że moje oczekiwania były dosyć duże i myślałam, że 'Mdłości' będą trzymać poziom 'Upadku' Camus'a, a przynajmniej będą się plasować w tej samej lidze. No cóż, po lekturze 'Mdłości' jestem bardzo rozczarowana i naprawdę nie mogę zrozumieć zachwytów nad tą książką.

Główny bohater, trzydziestoparolatek, mieszka w małym mieście na wybrzeżu Francji i od kilku lat pisze powieść biograficzną o panu de Rollebon. Jego egzystencja jest jałowa, składa się z wizyt w bibliotece, w kafeteriach, ze spacerów i od czasu do czasu intymnych spotkań z właścicielką baru. Roquetin nie ma problemów finansowych i nie musi pracować (żyje z renty), nie posiada ani żony ani dzieci, nie ma również przyjaciół. Nie ma hobby, nie uprawia sportów, nie prowadzi życia towarzyskiego, nie ma również zdrowotnych ani żadnych innych problemów, dlatego w tym nadmiarze wolnego czasu dopadł go ból istnienia i snuje on rozważania na temat własnej egzystencji na tym świecie.

Oprócz niego w książce występują jeszcze dwie inne postaci: samouk i Anny, którzy borykają się z podobnymi problemami jak Roquetin. Wszyscy oni próbują rozpaczliwie znaleźć uzasadnienie własnego istnienia, dlatego też Roquetin pisze biografię Rollebon'a, samouk chce przeczytać wszystkie książki w bibliotece, a Anny gra na scenie w teatrze. Ale co wtedy, gdy porzucą oni te zajęcia lub nie będą ich mogli dalej wykonywać? Co nada sens ich istnieniu? Te właśnie pytania zadaje Sartre w swojej książce.

Nie rozumiem bohaterów, którzy zamiast coś robić (np. żyć) są obok życia i spędzają czas na jałowych rozmyślaniach o sensie istnienia, nie zauważając, że życie płynie tuż obok nich i wystarczy jeden krok aby zmienić swoją egzystencję. Są bardzo samotni i głęboko nieszczęśliwi, ale mimo to nie chcą niczego zmienić, wolą pozostać w marazmie i poświęcić życie na bezsensowne czynności.

Rozważania autora nie są zbyt odkrywcze, chyba każdy z nas zadawał sobie podobne pytania w młodości, nie ma tu nic nad czym można by było przystanąć i pomyśleć, nic nowego, dla mnie lektura była stratą czasu, nie umiałam pochylić się nad bohaterami i wczuć się w ich ból istnienia. Jednak książka może się spodobać osobom, które mają podobne problemy egzystencjalne, bo pokazuje, że nie są sami, ale też nie wskaże im drogi. Względnie zadowolonym z życia nie polecam, bo nie wniesie ona nic do ich egzystencji.

Po wielu przychylnych recenzjach postanowiłam w końcu przeczytać 'Mdłości' autorstwa J.P.Sartre'a. Nie ukrywam, że moje oczekiwania były dosyć duże i myślałam, że 'Mdłości' będą trzymać poziom 'Upadku' Camus'a, a przynajmniej będą się plasować w tej samej lidze. No cóż, po lekturze 'Mdłości' jestem bardzo rozczarowana i naprawdę nie mogę zrozumieć zachwytów nad tą książką....