By dojść do „Czarnej wody” z przewodniczką po mgłach i mokradłach Kerstin Ekman, należy zaopatrzyć się w atlas ptaków i roślin – doświadczenie drogi będzie wówczas pełniejsze.

Opowieść autorki sączy się zgęstniale i jednocześnie eterycznie. To zupełnie inny kryminał, a raczej powieść z niewiadomą, którą charakteryzuje ospałe tempo, powolne i skrupulatne odwijanie bel tajemnicy. Kiedy wydaje się, że zbliżamy się już do końca, Kerstin Ekman pruje to, co dotychczas zdołała uformować, i zaczyna w innym miejscu, na nowo. Informacje na temat bohaterów są skromne; należą oni przede wszystkim do przestrzeni, ich życie wewnętrzne migocze w zderzeniu z okolicznościami oraz właśnie z przyrodą i na jej tle. Wykorzystanie seksualne chłopaka, wypróżnianie się w naturze, pogrzeb Barbie i Kena, konsumpcja wędzonego serca renifera, zderzenie wzorców kobiecości i modeli życia – „Czarna woda” występuje z brzegów, grzęźniemy w ilości wątków, pod stopami chrzęści szlam zbyt wielu szczegółów. Jednak wyprawa tam daje więcej niż pozostanie w miejscu.

By dojść do „Czarnej wody” z przewodniczką po mgłach i mokradłach Kerstin Ekman, należy zaopatrzyć się w atlas ptaków i roślin – doświadczenie drogi będzie wówczas pełniejsze.

Opowieść autorki sączy się zgęstniale i jednocześnie eterycznie. To zupełnie inny kryminał, a raczej powieść z niewiadomą, którą charakteryzuje ospałe tempo, powolne i skrupulatne odwijanie bel...