„Apokryf Agłai” to książka niebanalna, chociaż obawiam się, że jeśli napiszę, że jest to przejmująca historia miłosna zabrzmi to jednak jak banał. A w tej opowieści nie ma nic taniego, sztampowego, czy tandetnego. Pozostawia po sobie niepokój i uprzedzam, tu nie może być happy endu.
Książka podzielona jest na cztery części, z których pierwsza jest najmniej ciekawa, ale zapewniam, że warto przebrnąć przez tę niczym nie uzasadnioną bylejakość, żeby móc intensywnie przeżywać każdą następną stronę. I tak już do końca. Autor dodatkowo zastosował zabieg książki w książce, jednak zrobił to dość zgrabnie uzyskując w ten sposób efekt urealnienia sytuacji pozornie z pogranicza science-fiction.
Główny bohater to nie ten, z którym obcujemy przez pierwszą część książki, ale ten, którego historię poznajemy bliżej dopiero w drugim rozdziale. Adam, (później będzie funkcjonował w opowieści pod imieniem Krzysztof) to młody, 25-letni, utalentowany muzyk, wychowywany przez toksyczną matkę i bezdecyzyjnego ojca. Rytm jego życia wyznaczany jest przez ambicje rodzicielki, która potrzeby chłopca utożsamiła z własnymi stosując przez lata zabieg szantażu emocjonalnego, broń chętnie i najczęściej skutecznie stosowana przez zaburzone emocjonalnie matki, zwłaszcza matki chłopców. Miłość, której wkrótce doświadczy ten młody człowiek zaważy na całym jego życiu. Świadomy konsekwencji – porzucenie muzyki, odrzucenie przez rodzinę, podejmuje walkę o sens swojego życia – o kobietę. Nie wie, że jest jedynie pionkiem w okrutnej grze. Trudno opisać zawiłość relacji między tą dwójką. Dość, że nic tu nie jest oczywiste. Po drugiej części rodzi się w czytelniku pytanie: czy można oszaleć z miłości? Czy można chcieć oszaleć dla tej jednej, jedynej osoby, nawet wiedząc, że nie jest wobec nas uczciwa? Później jest już tylko gorzej. Pytania właściwie cisną się same. Jak daleko można posunąć się w eksperymencie badawczym? Czym jest sumienie? Co jest ważne w życiu jednostki? Jak krucha jest nasza psychika? I wreszcie pytanie, które musi sobie zadać każdy z bohaterów tej książki: czy było warto? Tu nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Pokiereszowane dusze tych młodych ludzi już na zawsze pozostaną nieuleczone. Każdy inaczej, ale każdemu z nich zadano cios kończący. W imię czego? W imię nauki? Tych pytań jest znacznie więcej, ale żeby je rozpatrywać należałoby znać treść książki, a tego właśnie chciałabym uniknąć. Jeśli streszczę te historię, bardzo ją spłycę. Odbiorę potencjalnemu czytelnikowi przyjemność obcowania z nastrojami, niepokojami, które zbudował autor powieści, a trzeba przyznać, że robi to po mistrzowsku – niepostrzeżenie i precyzyjnie.
Po lekturze tej książki dość długo człowiek dochodzi do siebie – po prostu nie da się inaczej.

„Apokryf Agłai” to książka niebanalna, chociaż obawiam się, że jeśli napiszę, że jest to przejmująca historia miłosna zabrzmi to jednak jak banał. A w tej opowieści nie ma nic taniego, sztampowego, czy tandetnego. Pozostawia po sobie niepokój i uprzedzam, tu nie może być happy endu.

Książka podzielona jest na cztery części, z których pierwsza jest najmniej ciekawa, ale...