Skończony drugi tom, nareszcie! Trzeci chyba sobie chwilę poczeka, bo nie wiem, czy starczy mi na niego siły. Ta książka jest wyjątkowo trudna do oceny, wymagająca, bardzo dobrze napisana, ale niestety również irytująca i pełna dłużyzn. Autorka ciągle powraca do starych postaci, które nie zawsze mnie ciekawią i nawet nie zawsze jestem w stanie je spamiętać... A małżeństwo Krystyny jest momentami przedstawione tak, że wydaje się być karą za jej i Erlenda grzeszną młodość. Krystyna musi,i co gorsza, wydaje się że chce, przepraszać za swoje błędy i kajać się przed Bogiem, prawie że na kolanach, nie pojmuję takiego masochizmu i takiej dewocji nawet w średniowieczu... Momentami naprawdę przypomina to wszystko operę mydlaną.
Natomiast Aashildzie, najciekawszej chyba postaci kobiecej w całej sadze autorka, cóż, bardzo sprytnie zamyka usta i mówi o niej stanowczo za mało, nie docenia jej. Pomimo fantastycznych opisów przyrody oraz generalnie życia w średniowieczu, wzbudzania silnych, szarpiących emocji książka mnie irytuje, między innymi dlatego, że jest tak skrajnie, w moim odczuciu, antyfeministyczna. Nie jestem tylko pewna, czy autorce na takim efekcie zależało, czy jest to wynik jakiejś nieświadomości. Również zawiłe opisy historycznych zawirowań w są średnio interesujące.

Skończony drugi tom, nareszcie! Trzeci chyba sobie chwilę poczeka, bo nie wiem, czy starczy mi na niego siły. Ta książka jest wyjątkowo trudna do oceny, wymagająca, bardzo dobrze napisana, ale niestety również irytująca i pełna dłużyzn. Autorka ciągle powraca do starych postaci, które nie zawsze mnie ciekawią i nawet nie zawsze jestem w stanie je spamiętać... A małżeństwo...