Zakończyłam na chwilę moją przygodą z Czarną Kompanią, przynajmniej do momentu ukazania się ostatniego wydania zbiorczego. Z tego powodu chciałam sobie uporządkować moje wrażenia po lekturze całego cyklu i wśród nich przebija się jedna refleksja, o której warto wspomnieć pod tym tomem, tak różnym w stylu od "Ponurych lat". W Cooku siedzi chyba kilku narratorów, gdyż zmiana w sposobie narracji poszczególnych ksiąg jest ogromna, to niemal zbyt wielki rozrzut jak na jednego człowieka. Innym stylem cechują się kroniki Konowała, zupełnie innym zapiski Skrzynki i Pani, Murgen jest narratorem, do którego mam podobne zastrzeżenia, co Konował, ale właśnie to jest siłą cyklu. Nierówność w stylu nadaje wiarygodności, jakby naprawdę czytało się zapiski od zupełnie różnych autorów, którzy zamykają w nich części własnej osobowości, własnych problemów.

"A imię jej ciemność" to już nie ten chaos spowodowany zapadaniem się w przeszłość do Dedżagore, jednak nadal odbiega od porządnych zapisków Konowała i traktuje głównie o Murgenie oraz rzeczywistości w zasięgu jego wzroku. Nie zabrakło tutaj niczego, co znamy z poprzednich tomów - znów króluje intryga, spryt i wprowadzanie przeciwnika w błąd, a od lektury ponownie nie można się oderwać.

Zakończyłam na chwilę moją przygodą z Czarną Kompanią, przynajmniej do momentu ukazania się ostatniego wydania zbiorczego. Z tego powodu chciałam sobie uporządkować moje wrażenia po lekturze całego cyklu i wśród nich przebija się jedna refleksja, o której warto wspomnieć pod tym tomem, tak różnym w stylu od "Ponurych lat". W Cooku siedzi chyba kilku narratorów, gdyż zmiana...