Czwarta odsłona przygód Czarnej Kompanii dostarcza czytelnikom powiewu świeżości. Zmienia się przede wszystkim cel grupy najemników - w końcu porzucają tłuczenie się z wszelkimi frakcjami istniejącymi na północy, by rozpocząć wędrówkę w poszukiwaniu początku drużyny. Miło zwiedzić nowe zakątki świata wykreowanego przez Cook'a, ujrzenie mnogości znajdujących się w nim krain urzeczywistnia miejsce akcji. Zmienia się także perspektywa narracji opowieści przez głównego bohatera Konowała. Z podrzędnego oficera, zajmującego się leczeniem oraz prowadzeniem kronik, przechodzi w lidera odpowiedzialnego za rzesze ludzi, którymi musi dowodzić i motywować do działania. Nie jest to jedyny rozwój postaci Konowała, w Grach Cieni możemy zobaczyć go w roli dość niezdarnego acz pełnego dobrych chęci kochanka. Oczywiście Kompania jest dalej Kompanią, zatem na każdym kroku wplątuje się w lokalne potyczki, Goblin wciąż podrzuca Jednookiemu robale do spodni i vice versa, akcja toczy się z lawinowym tempem nie dającym miejsca na nudę (co jest też wadą, niektóre momenty proszą się o głębszy opis a finałowe starcia z bossami wciąż są rozczarująco krótkie i zadziwiająco łatwe), a Konował wszystko okrasza swym zwyczajowym cynizmem. Po ostatniej części, która zaczynała mnie nudzić powtarzalną formułą, tutaj znowu poczułem, że jeszcze nie pora dezerterować z Kompanii. Miła lektura, lekka i przyjemna, w sam raz na wieczorne odprężenie.

Czwarta odsłona przygód Czarnej Kompanii dostarcza czytelnikom powiewu świeżości. Zmienia się przede wszystkim cel grupy najemników - w końcu porzucają tłuczenie się z wszelkimi frakcjami istniejącymi na północy, by rozpocząć wędrówkę w poszukiwaniu początku drużyny. Miło zwiedzić nowe zakątki świata wykreowanego przez Cook'a, ujrzenie mnogości znajdujących się w nim krain...