"Cierpienia młodego Wertera" czytało mi się bardzo ciężko. Zdarzało się, iż 15 stron zajmowało dobrą godzinę. Akcja wlecze się, jak żółw. Znaczy nie, przepraszam - tam nie ma w ogóle akcji. Książka jest monotonna i cały tekst to biadolenie Wertera, który dużo gada, a mało robi. Bohater, dorosły mężczyzna, przypominał dwunastoletnią dziewczynkę, co przyprawiało mnie o chęć rzucenia tym "dziełem" o ścianę - jednak powstrzymałam się, bo i bez tego, lektura ledwo trzymała się kupy.
Nienawidzę takiego wyolbrzymiania, takiej egzaltacji. Skoro bohater na początku jest zakochany w Eleonorze (czy jak jej tam), a potem dość łatwo zmienia swój obiekt westchnień - już przy pierwszym spotkaniu z Lottą, twierdzi, że ją kocha - to chyba sam widzi, jakie niestałe są jego uczucia i ma świadomość, iż prędko znajdzie następną "ofiarę". Więc zamiast tchórzyć i się zabijać (a nawet tego nie potrafił dobrze zrobić) to było trzeba wziąć się w garść, a nie rozpaczać jak sierotka Marysia.
Jednym słowem? Żenada. Nie dziwię się, że większość ludzi nie sięga po lektury szkolne. A jak to zrobi, nie chce mieć już nigdy do czynienia z literaturą.

"Cierpienia młodego Wertera" czytało mi się bardzo ciężko. Zdarzało się, iż 15 stron zajmowało dobrą godzinę. Akcja wlecze się, jak żółw. Znaczy nie, przepraszam - tam nie ma w ogóle akcji. Książka jest monotonna i cały tekst to biadolenie Wertera, który dużo gada, a mało robi. Bohater, dorosły mężczyzna, przypominał dwunastoletnią dziewczynkę, co przyprawiało mnie o chęć...