Pewnego dnia młody, wiejski chłopak imieniem Eragon znajduje tajemniczy, niebieski kamień. Szybko okazuje się, że jest to smocze jajo, z którego wykluwa się szafirowy smok, Saphira. Młodzieniec musi utrzymywać swoją nową towarzyszkę w tajemnicy przed wszystkimi. Dowiadują się o niej jednak okrutni Ra'zacowie i mordują wuja Eragona, Garrowa, chcąc znaleźć smoka. Chłopiec przysięga zemścić się na nich i wyrusza w niebezpieczną wyprawę wraz z bajarzem Bromem, w czasie której pozna wiele starych, pilnie strzeżonych sekretów i odkryje swoje przeznaczenie...

Na samym początku warto zwrócić uwagę na to, że "Eragon" powstał, gdy jego autor był nastolatkiem. Ten brak doświadczenia, widocznie "pójście na łatwiznę" w niektórych momentach i dosyć banalny schemat powieści można było zauważyć już od pierwszych stron. Osierocony, nastoletni wybraniec musi wyruszyć na ogromnie ważną misję, by uratować świat... Brzmi znajomo? Mimo tego i tak jestem pełna podziwu dla Paoliniego. To wyczyn w tak młodym wieku zabrać się za pisanie książki, dobrnąć do jej końca i wydać ją. Pomińmy już nawet to, że zostało to zrobione w wydawnictwie jego rodziców i gdyby nie to, nie wiadomo czy "Eragon" ujrzał by światło dzienne.

Fabuła była lekko przewidywalna, ale akcja nie dłużyła się, dzięki czemu powieść potrafiła wciągnąć. Postacie były jednak dosyć płaskie.. Szczerze mówiąc, większość drugoplanowych bohaterów zlewała mi się w jedną, szarą masę. Wszyscy władcy, pojedynczy mężowie spotykani po drodze, krasnoludy. Niewiele postaci naprawdę wyróżniało się z tłumu i błyszczało. Z pewnością do tej elitarnej mniejszości należał Brom, ale także nie można odmówić tego czarownicy Angeli i kotołakowi Solembumowi. Mam nadzieję, że ci ostatni będą pojawiać się częściej w kolejnych tomach, ponieważ ich historia jest bardzo intrygująca.

Główny bohater, Eragon, został przez autora niestety wyidealizowany. Wybraniec, łączący w sobie odwagę, bystry umysł i poświęcenie, we władaniu mieczem przewyższany przez niewielu, znakomicie posługujący się magią i urodzony pod szczęśliwą gwiazdą, dzięki czemu zawsze ratował się z opresji. Zauważyłam, że próbowano mu na siłę dopisać wady takie jak lekkomyślność, porywczość, brak doświadczenia, ale nie zostawiały one większej rysy na pancerzu honorowego i uczynnego chłopca. Podobnie przedstawiała się sprawa Aryi - ta elfka nawet nie kłopotała się posiadaniem słabych stron. Piękna, mądra, sprytna i waleczna. Cud, miód i orzeszki, które niestety szybko się objadają.

Mimo to "Eragon" podobał mi się i spędziłam z nim przyjemnie czas. Ważne wartości, takie jak miłość, przyjaźń, determinacja, wola życia, poświęcenie czy odwaga, zostały zgrabnie wplecione w baśniową historię chłopca i jego smoka, sprawiając, że jest to naprawdę ciepła powieść. Nie jest to dzieło wysokich lotów, ale mogę ją polecić wszystkim, którzy, tak jak ja, dopiero zaczynają swoją przygodę z fantastyką.

Pewnego dnia młody, wiejski chłopak imieniem Eragon znajduje tajemniczy, niebieski kamień. Szybko okazuje się, że jest to smocze jajo, z którego wykluwa się szafirowy smok, Saphira. Młodzieniec musi utrzymywać swoją nową towarzyszkę w tajemnicy przed wszystkimi. Dowiadują się o niej jednak okrutni Ra'zacowie i mordują wuja Eragona, Garrowa, chcąc znaleźć smoka. Chłopiec...