"Dzika energia" czyta się szybko i gładko, to pewne. Postaci są całkiem wyraziste, język potoczysty. a realia nieszablonowe. Szkoda tylko, że z biegiem czasu coraz mocniej zaczyna doskwierać pospieszność, z jaką był konstruowany świat. W efekcie trudno bez reszty dać się porwać intrydze.

Bohaterką opowieści jest piksel, czyli kobieta zarabiająca na życie (czy też raczej na kolejną porcję energii) tańcem. Co wieczór wdziewa kolorowe ciuchy i w takt płynącej ze służbowych słuchawek muzyki skacze wraz z dziesiątkami tysięcy innych pikseli, tworząc odbijające się na niebie widowisko pełne barwnych animacji, reklam i krzepiących haseł. Gdy jednak pewnego dnia jej koleżanka podpada kierownictwu i nie dostaje pakietu energii, co jest równoznaczne z wyrokiem śmierci, bohaterka rusza z nią w miasto szukać czarnorynkowej energii.

Wyprawa w miasto staje się zaczynem intrygi, prowadzącej bohaterkę przez żyjące w mieście i poza nim kasty grup wykluczonych przez system, gdzie - jakżeż by inaczej - zyskuje ona nieodmiennie wysoką pozycję. Jest geniuszem tańca i rytmu, wulkanem energii i nadzieją dla przyszłości - co brzmi całkiem niewinnie do momentu, w którym uświadomić sobie, że pierwowzorem bohaterki była Rusłana, zwyciężczyni konkursu Eurowizji z roku 2004. Zresztą Rusłana nie pozostała dłużna autorom i nagrała płytę opartą z kolei o wątki z "Dzikiej energii".

Cała ta zależność wyjaśnia specyficzną konstrukcję głównej bohaterki i oparcie znacznej części fabuły na rytmie bębnów i trombit. A że Diaczenkowie nieprzesadnie palili się do dłubania przy stworzonym świecie, czytelnik dostał coś w formie wydmuszki - jedno Miasto, jeden Zakład/elektrownię, jedną kolejkę linową i jedną leśną osadę. Nic poza nimi tu nie istnieje. Nie ma ludzi "z zewnątrz". A co w tym najgorsze - nic nie wiadomo ani o genezie Miasta i Zakładu (kto je wybudował? skąd się tam wzięli ludzie? dlaczego wszystko wygląda tak, jak wygląda?), ani o ich funkcjonowaniu (gdzie pracują mieszkańcy miasta - poza pikselami, policjantami i rozwozicielami napojów? gdzie są dzieci? Gdzie znikają osoby starsze?), ani - w przypadku plemion ludzi-wilków - o źródle nadprzyrodzonych mocy. Ot - są, bo są. Bo tak było ładnie.

Książkę czyta się więc gładko i szybko, tyle że próżno szukać w niej przesadnej głębi i nie warto zaglądać pod fabularną podszewkę. "Dzika energia" jest bowiem prostą błyskotką, nie zaś wielowymiarowym spojrzeniem na rządzący się nieludzkimi prawami świat.

"Dzika energia" czyta się szybko i gładko, to pewne. Postaci są całkiem wyraziste, język potoczysty. a realia nieszablonowe. Szkoda tylko, że z biegiem czasu coraz mocniej zaczyna doskwierać pospieszność, z jaką był konstruowany świat. W efekcie trudno bez reszty dać się porwać intrydze.

Bohaterką opowieści jest piksel, czyli kobieta zarabiająca na życie (czy też raczej na...