Lektura była efektem wyzwania: stań w bibliotece przed półką z gatunkiem, który teoretycznie najbardziej lubisz i na ślepo wybierz jedną książkę. W ten sposób nawiązał się mój pierwszy kontakt z pisarstwem Zelaznego i pierwszy poważniejszy kontakt z kulturą Indii (choć zupełnym laikiem nie byłam).

Książka jest napisana specyficznym językiem, któremu bliżej do telling niż showing, do tego z pewną elegancką manierą, w której "cześć" i "dzięki" to nie pozdrowienia młodzieżowe, a pełne szacunku - choć archaiczne już - zwroty. Pełna jest też rozważań o filozofii religii i w pewnym stopniu strategii wojennej. Ma swój własny rytm, dość spokojny, ale wciągający i na swój sposób nawet ekscytujący.

Główną zaletą treści jest wizja, że bóg to taki człowiek o wiedzy i władzy większej niż motłoch. W tym wydaniu we wstępie zamieszczono myśl Feuerbacha "człowiek człowiekowi bogiem", która idealnie to ilustruje. Przez kolejne pokolenia Sam dąży do wyzwolenia cywilizacyjnego ludzi, by sami mogli nad sobą panować i choć moce bogów hinduskiego panteonu wydają się być bardziej wrodzone i naturalne, niż nauka inżynierii i biologii, to sprawa Pana Światła jest bliższa czytelnikowi, bo człowiek zawsze jakoś instynktownie dążąy do zrzucenia niewoli, nawet jeśli wolność jest kłamstwem.

"Śmierć i Światło są wszędzie".

Lektura była efektem wyzwania: stań w bibliotece przed półką z gatunkiem, który teoretycznie najbardziej lubisz i na ślepo wybierz jedną książkę. W ten sposób nawiązał się mój pierwszy kontakt z pisarstwem Zelaznego i pierwszy poważniejszy kontakt z kulturą Indii (choć zupełnym laikiem nie byłam).

Książka jest napisana specyficznym językiem, któremu bliżej do telling niż...