Mam dość mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki... Z jednej strony odebrałam ją jako faktyczny zapis myśli poetki-schizofreniczki, która dodatkowo musiała zmagać się z nowotworem, operacjami - a wszystko to przy nawrotach myśli samobójczych, huśtawki nastrojów, kurczowego trzymania się wiary we własną twórczość i rolę życiową artystki. Z drugiej jednak strony - zgrzytałam zębami na panujący w tych zapiskach chaos myśli, ujmowanych w krótkie zdania czy równoważniki zdań. No i ta wywołująca naturalny odruch buntu megalomania i zapatrzenie w siebie...
Przez całą tę lekturę starałam się wytłumaczyć to biegunowością choroby - gdzie przemożne pragnienie śmierci przepycha się z walką organizmu o życie. Poza tym między wierszami odczytać można głośny krzyk o to, by być zauważoną (zresztą podejmowane próby samobójcze zwykle są właśnie takim wołaniem o pomoc). Bohaterka, mimo że zbliża się do pięćdziesiątki, w głębi duszy jest nadal nastolatką, która nie potrafi odnaleźć się w życiu. Wydała kilka tomów poezji i trzyma się tej roli poetki jako najistotniejszego elementu, największej wartości, określającej jej egzystencję. Ale powtarzając co kilkanaście zdań, że jest poetką, że pisze wiersze, sama jakby poddawała w wątpliwość nawet ten element...
Ogólnie - książkę trzeba czytać przez pryzmat choroby i elementów biograficznych z życia autorki (co zresztą sama sugeruje). Wtedy czyta się ją jako pewien opis cierpienia, psychicznej przepychanki własnego "Ja" bohaterki. Jeśli bowiem podejdzie się do tej lektury tak na zimno, jak do literatury - książka wyda się megalomańskim bełkotem. Z całym szacunkiem dla tego, co autorka w swoim życiu wycierpiała...

Mam dość mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki... Z jednej strony odebrałam ją jako faktyczny zapis myśli poetki-schizofreniczki, która dodatkowo musiała zmagać się z nowotworem, operacjami - a wszystko to przy nawrotach myśli samobójczych, huśtawki nastrojów, kurczowego trzymania się wiary we własną twórczość i rolę życiową artystki. Z drugiej jednak strony -...