"Ja jestem Niemcem i czekam, że Niemcy wrócą; to oni się zagubili."

Kiedyś o takich książkach mówiło się, że są ważnym świadectwem. I jeszcze, że dzięki nim powinniśmy pamiętać. Dziś należałoby powiedzieć, że są ostrzeżeniem. Ostrzeżeniem przed pewnymi procesami, które trwają znacznie dłużej, niż nam się wydaje, gdy w nich uczestniczymy.

Gdy Victor Klemperer w 1933 roku zaczyna pisać swoje dzienniki, nacjonalizm niemiecki zaczyna dopiero się panoszyć. Inteligencja uważa, że to chwilowe, że zaraz to szaleństwo się skończy.

Ono się nie kończy, z każdym dniem posuwa się coraz dalej. Ludzie będący u władzy zaczynają podżegać społeczeństwo. Znajdują wspólnego wroga. To wciąż są czasy kryzysu gospodarczego. Ludzie są sfrustrowani potrzebują jeśli nie wsparcia i pieniędzy, to przynajmniej odreagowania. Hitler tego wspólnego wroga podaje na tacy – Żydzi. Odpowiedzialni są za wszystko, co złe.

Początkowo to są przemówienia, akty agresji ze strony zorganizowanych bojówek. Ale rok po roku państwo zaczyna jawnie wspierać tę przemoc. Kolejne dekrety dotyczące pracy, korzystania z bibliotek, konieczności dodania imion jednoznacznie żydowskich (Victor-Israel), odbieranie praw jazdy i szykany wobec ludzi, którzy pomagają Żydom. Charakterystyczna jest jeszcze jedna rzecz. Wszelkie kontrole, rewizje w domach przeprowadzają lokalni urzędnicy, ale zawsze towarzyszy im ktoś z zewnątrz. Ktoś obcy. Zwykle najbardziej brutalny, nie mający żadnych hamulców. Tę samą metodę opisuje Werfel w 40 dniach Musa Dah.

W 1936 roku wiele osób, z którymi rozmawia Klemperer uważa, że już gorzej być nie może. Część czeka na wojnę, która mogłaby być wybawieniem. Wierzą, że dzięki temu skończą się rządy nazistów.

Kolejni Żydzi opuszczają Niemcy. Klemperer jest wśród tych, którzy nie wierzą, że to zajdzie za daleko. Ma nadzieje, że ludzie się opamiętają i zbuntują przeciw nazistowskiemu rządowi. Czuje się Niemcem. Niedawno kupił dom, zrobił prawo jazdy. Gdy szykany stają się nie do zniesienia, jest już zbyt późno, żeby coś zmienić. Państwo chętnie pozbywa się “elementu”, ale nie pozwala na wywożenie jakiegokolwiek majątku. W 1938 jeśli nie stać się na opłacenie grzywny za wyjazd, prawdopodobnie wylądujesz w obozie koncentracyjnym.

W 1938 roku Klemperer zapisuje w swoim dzienniku:

" Dziwne, że obecnie, kiedy nowoczesna technika znosi wszelkie granice i skraca odległości (samolot, radio, telewizja, łączenie się organizmów gospodarczych) szaleje tak straszliwy nacjonalizm. Niewykluczone, że to ostatnie spazmatyczne podrygi czegoś, co jest już przeżytkiem."

[...]
całość:
http://www.speculatio.pl/dziennik-1933-1945/

"Ja jestem Niemcem i czekam, że Niemcy wrócą; to oni się zagubili."

Kiedyś o takich książkach mówiło się, że są ważnym świadectwem. I jeszcze, że dzięki nim powinniśmy pamiętać. Dziś należałoby powiedzieć, że są ostrzeżeniem. Ostrzeżeniem przed pewnymi procesami, które trwają znacznie dłużej, niż nam się wydaje, gdy w nich uczestniczymy.

Gdy Victor Klemperer w 1933 roku...