Książki Jamesa Olivera Curwooda od zawsze mi towarzyszyli. Pamiętam, że kiedy moi rówieśnicy zaczytywali się bajkami barci Grimm oraz baśniami Andersena, ja uciekałam w świat położony na dalekiej Alasce. Tajemnicza przyroda, zew krwi dzikich zwierząt to coś, co naprawdę mnie interesowało. Potem godzinami odtwarzałam sceny zawarte w tych powieściach w moich zabawach, czy też na zarysowanych kartkach. „Szarą Wilczycę” poznałam już w zerówce. Być może dlatego jest mi ona aż tak bliska i tak chętnie do niej wracam?
Akcja książki „Szara Wilczyca” dzieje się gdzieś na dalekiej Alasce. Kazan to mieszaniec psa husky z wilkiem. Jego imię oznacza w dosłownym tłumaczeniu „dziki pies”. Jednak na początku akcji wyłania nam się obraz łagodnego psiaka, który poddaje się pieszczotą kobiecie o imieniu Iza. Jak się okazuje, mieszaniec uratował kobietę z niebezpieczeństwa. Szczęśliwe zwierzę przyjmuje pieszczoty, jednak wkrótce zostaje zdradzony przez obecnego właściciela i oddany niejakiemu Mac Cready’emu, członka Królewskiej Policji konnej. Ów bezwzględny człowiek nie tylko rozpoznaje w Kazanie swojego dawnego psa Pedra, ale rozbudza we zwierzęciu jego pierwotny dziki instynkt łowiecki. Od tego czasu spokojny dotąd Kazan pragnie smaku krwi. Coraz częściej ciągnie go też do lasu. Pewnego razu poznaje wilczycę, która nazywa się Szara Wilczyca. Zwierzęta zaprzyjaźniają się ze sobą i uciekają od bezwzględnego Mac Cready’ego, zaszywając się w lesie. Chociaż to nie jest najbezpieczniejszym miejscem dla udomowionego psa, to jednak dzięki wrodzonej intuicji udaję im się wspólnie wyjść z niejednej opresji. Z czasem zwierzęta doczekują się potomstwa – na świat przychodzi kilka szczeniąt. Jednocześnie w życiu dochodzi do tragedii – maluchy zostają zaatakowane przez rysia. W ich obronie staje dzielna Szara Wilczyca. Niestety, skótki walki są opłakane – wilczyca traci wzrok, a prawie wszystkie maluszki zostają zabite. Ocalały wilczek Bari okazuje się największą dumą i szczęściem swoich rodziców.
Autor doskonale ukazał życie zwierząt w ciężkim klimacie Alaski. Szara Wilczyca z Kazanem przeżywają mnóstwo przygód w tym tajemniczym obszarze, takich jak pożar lasu, ataki innych zwierząt, polowania. Przez całą fabułę przetacza się odwieczne prawo kłów: wygrywa silniejszy, a słabszy jest najczęściej przez niego zjadany. Zwierzęta natomiast są przedstawione w naturalny sposób: nie rozmawiają ze sobą jak w bajkach, natomiast porozumiewają się w sposób intuicyjny. Pozwala nam to jeszcze bardziej przyjrzeć się tajemniczości tych zwierząt. Tak naprawdę dzięki tej książce zainteresowałam się życiem zwierząt leśnych bez względu na to, że Alaska leży na drugiej połowie kuli ziemskiej. Z żalem przeczytałam ostatnie strony powieści. Na szczęście okazało się, że historia Kazana, Szarej Wilczycy oraz Bariego znalazła swoją kontynuację w innej książce Jamesa Oliwera Curwooda - „Bari, syn Szarej Wilczycy”.

Książki Jamesa Olivera Curwooda od zawsze mi towarzyszyli. Pamiętam, że kiedy moi rówieśnicy zaczytywali się bajkami barci Grimm oraz baśniami Andersena, ja uciekałam w świat położony na dalekiej Alasce. Tajemnicza przyroda, zew krwi dzikich zwierząt to coś, co naprawdę mnie interesowało. Potem godzinami odtwarzałam sceny zawarte w tych powieściach w moich zabawach, czy...