Zaletą al-Aswaniego jest styl narracyjny, wyważony, spokojny ale też ciekawy. Szczególne jego opisy behawioralnych zachowań kobiet są zarówno dociekliwe, ironiczne a przy tym urokliwe. Czyż takie zdanie: „…wykonując kokieteryjny gest, który roztoczył wokół niej aurę niezwykle delikatnej kobiecości” nie jest zwiewnie, piękne, zalotne, a przede wszystkim rozpalające wyobraźnię?
Sam zamysł ukazania losów egipskich emigrantów w kontekście obcego im środowiska amerykańskiego, czasami przychylnego, czasami niechętnego zasługuje na duże uznanie. Natomiast autor moim zdaniem przedobrzył z ilością głównych bohaterów, około dziesięciu, w powiązaniu z grubością książki. Na trzystu stronach zostali stłoczeni właściwie bez możliwości bliższego ich poznania, bez prawa do opowiedzenia o sobie, bez głosu, bo jednak autor skupił się na narracji. Jeśli bohaterowie już coś mówią, przypomina to fragmenty oficjalnych przemówień, albo też ich wypowiedzi są nijakie, a najczęściej rozdziały kończą się wtedy gdy zaczyna się ciekawie. Także autor nie wytworzył napięcia w akcji, a potęgowanie tego napięcia zdaje się było jego celem. Wyszło więc nieco miałkie opowiadanie ze zbyt rozproszonymi i wątle rozwiniętymi wątkami. Więc dla mnie to jakaś namiastka, a nie potrafiłem wyczuć czy dobrze się zapowiadająca.

Zaletą al-Aswaniego jest styl narracyjny, wyważony, spokojny ale też ciekawy. Szczególne jego opisy behawioralnych zachowań kobiet są zarówno dociekliwe, ironiczne a przy tym urokliwe. Czyż takie zdanie: „…wykonując kokieteryjny gest, który roztoczył wokół niej aurę niezwykle delikatnej kobiecości” nie jest zwiewnie, piękne, zalotne, a przede wszystkim rozpalające...