Kiedy zobaczyłam Wilkołaka wśród innych książek, pomyślałam tylko: znowu powieść grozy, znowu przedziwne stworzenia (o których ostatnimi czasy tak głośno), znowu ten sam schemat. A ja, jako czytelnik, lubię być zaskakiwana. Obawiałam się, że albo nie będę mogła znieść nudy, albo zniechęci mnie nadmiar masakry towarzyszący tego typu powieściom. Ale czytałam... A czytając stwierdziłam, że mój zapał czytelniczy wcale nie gaśnie. Mało tego - po zaskakująco szybkiej lekturze byłam zawiedziona, że to już, że koniec, że Wilkołak się dopełnił...

Lawrence Talbot to utalentowany, ceniony i uwielbiany aktor, który wprost z desek teatralnych rzuca się w wir artystycznego światka. I nagle jedna wiadomość burzy jego z pozoru poukładane życie, które już nigdy nie wraca na dawne tory. Wieść o zaginięciu brata zmusza go do podjęcia decyzji, która okazuje się być brzemienną w skutkach. Powrót do rodzinnego Blackmoor staje się początkiem końca Lawrence'a Talbota. Od tej pory wszystko toczy się niespodziewanie szybko, a dawne sprawy nabierają nowych znaczeń.

Mabbery umiejętnie operuje wątkami właściwymi dla tego typu powieści. Mamy więc ogromny dom na prowincji, starego ojca, piękną narzeczoną brata... Mamy rodzinną tragedię, niewyjaśnione historie, powracające upiory dzieciństwa... Mamy wreszcie grasującą nocami bestię, trudną miłość i niezaspokojoną chęć mordu... Nad tym wszystkim zaś góruje, nieprzerwanie i niezmiennie, Bogini Łowów - zimna, piękna i bezlitosna, która dla jednych jest wybawieniem w bezgwiezdną noc, innym zaś wyznacza drogę naznaczoną piętnem odrzucenia i potępienia.

Można zarzucać autorowi, że stąpa po tak znanym i wyeksploatowanym terenie. Można narzekać, że sięga po utarty już schemat powieści grozy. Nie można mu jednak odmówić jednego - potrafi wzbudzić w czytelniku ciekawość i poprowadzić go przez lekturę z niesłabnącym uczuciem zatrwożenia, które dzieli z głównym bohaterem. O co, zapytacie, może martwić się potępiony przez ogół człowiek? Na czym może zależeć wyalienowanej przez wszystkich bestii? A no, są przecież niewinni mieszkańcy Blackmoor, są Cyganie, jest ukochana kobieta... Ale jest też własna dusza, bo przecież to nie Talbot wybrał dla siebie taki los, to natura zadrwiła z człowieka, pozwalając narodzić się wilkołakowi. To wszystko razem wzięte sprawia, że czujemy niepokój, wzdrygamy się na opisy masakry, ale i współczujemy, mimo wszystko, człowiekowi, który za wszelką cenę chce zabić w sobie potwora.

Czy polecam więc? Tak, zdecydowanie tak. Chociażby dla samej historii niemożliwej miłości, wyjętej jakby z bajki o Pięknej i Bestii. Mamy Piękną, mamy też Bestię... Nie, nie mamy happy endu. Ale to nic. Rozwiązanie, tak zaskakujące, i tak jest najlepszym z możliwych.

Kiedy zobaczyłam Wilkołaka wśród innych książek, pomyślałam tylko: znowu powieść grozy, znowu przedziwne stworzenia (o których ostatnimi czasy tak głośno), znowu ten sam schemat. A ja, jako czytelnik, lubię być zaskakiwana. Obawiałam się, że albo nie będę mogła znieść nudy, albo zniechęci mnie nadmiar masakry towarzyszący tego typu powieściom. Ale czytałam... A czytając...