Czy przez nieledwie 500 stron ciągłej fabuły można pisać o niczym i sprzedać tak wytworzonego gniota jako książkę fantasy? Zamboch w "Bez litości" udowadnia, że nie ma rzeczy niemożliwych.

Sięgając po tę książkę zdawałam sobie sprawę, że nie będzie to lektura spod znaku szczególnie ambitnych. Dlatego rozczarowanie z nią związane nie było przygniatające. Niemniej jednak jest to błaha i nieabsorbująca opowiastka o losach strasznie twardego gościa "po przejściach", które uczyniły go pełnym goryczy [o często spotykanym w takim kontekście cynizmie mowy być nie może, bo wymaga on pewnej dozy inteligencji przelanej na karty powieści, a trudno się jej doszukiwać w omawianej pozycji]. Przygody, które spotykają głównego bohatera, Bakly'ego w założeniu miały być brutalne i mroczne, a świat przedstawiony - pełen dekadencji i zgnilizny [stąd liczne opisy burdeli, dziwek w nich pracujących, bezlitosnych alfonsów i wypijanej hektolitrami gorzały - traktowanej przez bohaterów jako remedium na bolączki tak zepsutego i niegodnego świata]. Efekt odbiega chyba nawet od założeń samego autora: kreacja rzeczywistości jest tak przerysowana, że absolutnie niewiarygodna, a postać głównego bohatera - typowego "złego kolesia", który żywi jednak werterowskie przeświadczenie, ze nie zasługuje w życiu na nic lepszego, niż szambo, w którym funkcjonuje na co dzień, absolutnie do mnie nie przemawiają. Warto dodać, że przygody, będące udziałem Bakly'ego nie są do końca spójne, a cała książka sprawia wrażenie pisanej nie według jakiegokolwiek planu, ale "od rozdziału do rozdziału", co przy tej pojemności jest dla czytelnika po prostu męczące.

Podsumowując; "Bez litości" jest pozycją, którą czyta się raczej dla klimatu, niż fabuły. Przypomina trochę wczesnego Piekarę, ale w zdecydowanie uboższej wersji. W trakcie całej lektury nie byłam w stanie wciągnąć się w fabułę, ani zainteresować losami [czy, nie daj Boże, życiem psychicznym] głównego bohatera. Książka została przez mnie wymęczona, bo z zasady nie wydaję opinii na podstawie niepełnych informacji, ale przyznam, że w momencie, gdy znalazłam się za jej połową, kompletnie nie widziałam sensu dalszej lektury. Zdaje sobie sprawę, że wyrażenie tak zdecydowanej, negatywnej opinii o dziele uznanego w kręgach fantastyki może być kontrowersyjne, uważam jednak, że "Bez litości" jest książką kiepską. Chociaż istnieje jedna kwestia, w której autorowi nie można odmówić słuszności - jest to tytuł. Miroslav Zamboch rzeczywiście nie ma litości - szkoda tylko, że dla zamęczonego nudą czytelnika.

Czy przez nieledwie 500 stron ciągłej fabuły można pisać o niczym i sprzedać tak wytworzonego gniota jako książkę fantasy? Zamboch w "Bez litości" udowadnia, że nie ma rzeczy niemożliwych.

Sięgając po tę książkę zdawałam sobie sprawę, że nie będzie to lektura spod znaku szczególnie ambitnych. Dlatego rozczarowanie z nią związane nie było przygniatające. Niemniej jednak...