Interesująca, napisana w nietypowej formie powieść Agathy Christie. Wydawać by się mogło, że historia opowiedziana przez królową kryminałów jest raczej spokojną opowiastką niż kryminałem, lecz nic bardziej mylnego. Pod płaszczem spokojnej, wręcz sielskiej fabuły, kryje się szokujący dramat. Również zakończenie jak na standardy, które stworzyła autorka, okazuje się nietypowe. Być może pod względem „trudności zagadki” niniejsza powieść nie jest zbytnio wymagająca, lecz pod względem fabularnym (nowatorskość) jest bardzo interesująca.

Michael Rogers, prosty chłopak, zawsze marzył o bogatej, pięknej żonie, wspaniałym domu i zakosztowaniu wszelkich uroków życia. Udało mu się te marzenia zrealizować. Jednakże wszystko zaczęło się psuć od złowieszczej wróżby starej Cyganki, która w nieoczekiwany sposób odmieniła los głównego bohatera.

Pierwszą nowatorską cechą wyróżniającą „Noc i ciemność” od pozostałych książek Agathy Christie jest sam sposób jej napisania. Opowieść prowadzona jest w narracji pierwszoosobowej w formie wspomnień głównego bohatera. Dlatego też mamy do czynienia z jednym punktem widzenia. Autorka próbowała stworzyć również sam język wypowiedzi odmienny od własnego. Po przeczytaniu „Nocy i ciemności” można mieć wrażenie, że całą historię napisała inna osoba. Przede wszystkim słownictwo, ale również cały język jest prostszy, brak mu takiej typowej patetyczności, czy też doniosłości jak ma to miejsce w innych powieściach królowej kryminałów. Bynajmniej nie wpływa to negatywnie na odbiór powieści, wręcz w pewien sposób przyśpiesza proces czytania. Jednakże największe zaskoczenie wywołuje tym razem nie rozwiązanie, lecz opisywanie wydarzeń z perspektywy. No właśnie kogo. Tego nie zdradzę, gdyż pozbawiłbym przyszłych czytelników tej przyjemności. Podpowiem, że Agatha Christie nie stosowała do tej pory tego typu rozwiązania.

Odnośnie samej fabuły. Można śmiało powiedzieć, że ¾ książki jest zwykłą opowieścią obyczajową z elementami mezaliansu. Poznajemy historię dwójki osób, które wzajemnie się miłują, rozwój ich miłości, pierwsze kroki w nowym życiu itd. Oczywiście co jakiś czas autorka podsyca niepewność czytelnika głównie poprzez obecność tzw. klątwy, czy też postaci tajemniczej Grety. Aczkolwiek są to niewielkie drobnostki. Większość czytelników powieści Agathy Christie oczekuje momentu morderstwa, by móc samym później snuć domysły odnośnie sprawcy. Jak wcześniej wspomniałem ¾ książki jest zwykła opowieścią. Dopiero pod sam koniec dochodzi do morderstwa. Jednakże sam proces dochodzenia do prawdy oraz moment rozwiązania następują bardzo szybko. Praktycznie czytelnik nie ma czasu na snucie własnych domysłów. W pewnym momencie tożsamość mordercy jest przewidywalna, ale i tak wywołuje duże wrażenie. Wszelkie fakty otrzymuje czytelnik gotowe na tacy. Dodatkowo są one pośpiesznie wyjaśnione i to w sposób wykluczający własne domysły. Jeszcze jednym zaskoczeniem jest to , że rzadko książki Agathy Christie mają tak pesymistyczne zakończenie. Pomimo schwytania sprawcy nie odnosi się wrażenia, że książka kończy się „szczęśliwie”

Podsumowując, dobra powieść, która fabularnie może nie jest wybitnym dziełem w dorobku pisarki, ale przykuwa uwagę nie tylko swą formą, ale również strukturą zakończenia. Jak wcześniej wspomniałem słowem kluczem, które wywoła wielkie zaskoczenie jest perspektywa.

Interesująca, napisana w nietypowej formie powieść Agathy Christie. Wydawać by się mogło, że historia opowiedziana przez królową kryminałów jest raczej spokojną opowiastką niż kryminałem, lecz nic bardziej mylnego. Pod płaszczem spokojnej, wręcz sielskiej fabuły, kryje się szokujący dramat. Również zakończenie jak na standardy, które stworzyła autorka, okazuje się...