Książka jest wyśmienita .Sięgnięcie do pism Lenina może wydawać się szokujące. Jednak po przeczytaniu książki człowiek nie jest w stanie nie pochylić się nad istniejącym systemem Zachodniej Cywilizacji. Zazwyczaj krytycy dzisiejszego systemu podważają jedynie złe jej elementy .Zizek stara się podważyć cały istniejący system .Dla mnie było to nowatorskie .Książkę można polecić każdemu ,włączając w to nawet skrajnych przeciwników Systemu Sowieckiego .Przecież nie chodzi o to aby z autorem się zgadzać ale żeby poszerzać horyzonty. A książka niewątpliwie spełnia tą rolę .

Książka jest wyśmienita .Sięgnięcie do pism Lenina może wydawać się szokujące. Jednak po przeczytaniu książki człowiek nie jest w stanie nie pochylić się nad istniejącym systemem Zachodniej Cywilizacji. Zazwyczaj krytycy dzisiejszego systemu podważają jedynie złe jej elementy .Zizek stara się podważyć cały istniejący system .Dla mnie było to nowatorskie .Książkę można...

Źiźek nie został nazwany gwiazdą rocka filozofii bez przyczyny.

Źiźek nie został nazwany gwiazdą rocka filozofii bez przyczyny.

Czytać Lenina w XXI wieku? Któż to widział-pomyślałby niejeden (w tym ja...). Jednak czytając wybór pism Lenina dokonany przez Zizka (I część książki) nie można się opędzić wszechobecnej ... aktualności tego co napisał wiek temu. Trudno o nie zastanawianie się czy nie toczymy (albo czy nie powinniśmy toczyć) tej samej walki co kiedyś, bo wszystko się zmieniło tylko po to żeby nie zmieniło się nic. Lenin pisze w sposób do bólu logiczny, do bólu przerażający i ...nadspodziewanie zrozumiały po stu latach.
W II części mamy już typową dla Zizka ostrą jazdę bez trzymanki, tym razem z mniejszą niż mu się zdarzało dawką dygresji i dygresji od dygresji, w dodatku stojącą na -nawet jak na niego- bardzo wysokim poziomie. O ile więc w np. "Kruchym absolucie" >>są momenty<< warte przeczytania książki na tle ogólnej paplaniny, o tyle w "Rewolucji u bram" poszczególne eseje Zizka podzieliłbym na genialne i bardzo dobre.
Absolutny MÓST RID.

Czytać Lenina w XXI wieku? Któż to widział-pomyślałby niejeden (w tym ja...). Jednak czytając wybór pism Lenina dokonany przez Zizka (I część książki) nie można się opędzić wszechobecnej ... aktualności tego co napisał wiek temu. Trudno o nie zastanawianie się czy nie toczymy (albo czy nie powinniśmy toczyć) tej samej walki co kiedyś, bo wszystko się zmieniło tylko po to...

Decyzja o sięgnięciu do Lenina, a nie do modnego dziś Marksa, jest zabiegiem bardzo świadomym. Żiżka nie interesują teoretyczne konstrukty dotyczące struktur makroekonomicznych. W charakterystycznym dla siebie stylu, tam gdzie inni się zatrzymują, on robi kolejny krok, a potem następny. Truizm o kryzysie współczesnego kapitalizmu, prowadzi do nieuchronnego pytania: co dalej? Odpowiedź nieuchronnie brzmi: rewolucja - w tej czy innej formie. A któż wie na ten temat więcej niż Lenin? Żiżek zdaje sobie oczywiście sprawę z tego czym stał się zbudowany przez Lenina system. Ciekawi go jednak sam akt rewolucji - w wymiarze teoretycznym i praktycznym. Dlatego analizuje też inne rewolucje (np. fracuską). Próbuje dotrzeć do istoty politycznego przełomu. Kto czytał inne jego prace wie, jak charakterystycznym stylem się przy tym posługuje. Filozofia, literatura, historia, kinematografia i psychoanaliza spod znaku Lacana, mieszają się tu w zaskakujących konfiguracjach. Nie jest to może pozycja przełomowa, ale czas poświęcony na lekturę, nie będzie straconym.

Decyzja o sięgnięciu do Lenina, a nie do modnego dziś Marksa, jest zabiegiem bardzo świadomym. Żiżka nie interesują teoretyczne konstrukty dotyczące struktur makroekonomicznych. W charakterystycznym dla siebie stylu, tam gdzie inni się zatrzymują, on robi kolejny krok, a potem następny. Truizm o kryzysie współczesnego kapitalizmu, prowadzi do nieuchronnego pytania: co...

Włos się na głowie jeży, gdy zrozumiesz, że książkę Lenina o wznieceniu rewolucji i wygraniu jej za wszelką cenę wydało polskie środowisko intelektualne, finansowane z Twoich podatków. Przedmowa Sierakowskiego mrozi krew w żyłach - oto żyją sobie w Warszawie czerwone ludziki, które chcą zburzyć nasz świat, a na jego gruzach zbudują coś nowego. Warto przeczytać właśnie jako corpus delicti na czerwoną zarazę.

Włos się na głowie jeży, gdy zrozumiesz, że książkę Lenina o wznieceniu rewolucji i wygraniu jej za wszelką cenę wydało polskie środowisko intelektualne, finansowane z Twoich podatków. Przedmowa Sierakowskiego mrozi krew w żyłach - oto żyją sobie w Warszawie czerwone ludziki, które chcą zburzyć nasz świat, a na jego gruzach zbudują coś nowego. Warto przeczytać właśnie jako...

Żiżek jest mistrzem, autorytetem filozoficznym i kulturalnym. Jego geniusz i wariactwo jest zachwycające.

Żiżek jest mistrzem, autorytetem filozoficznym i kulturalnym. Jego geniusz i wariactwo jest zachwycające.

Slavoj Žižek zaplusował sobie u mnie występem w filmie dokumentalnym pod tytułem "Žižek", tam właśnie poznałem jego podejście do rzeczywistości, filozofii, filmów i od cholery innych tematów. Ale nie mnogość zainteresowań sprawiła, że zacząłem go lubić, a sposób przekazywania swoich racji.

Slavoj Žižek do każdej rzeczy podchodzi filozoficznie. Sam uważa się za marksistę, jest komentatorem psychoanalityka Jacques'a Lacana. Jeśli sprawdzi się jego umiejętności, to można zauważyć, że "zna się" na wszystkim. A każdy w nim znajdzie plusy i minusy.

Dla mnie Slavoj Žižek to świetny krytyk kultury, który za pomocą pozostałych swoich "tytułów", analizuje scena po scenie każdy film. Jego "Z-boczona historia kina", trzy odcinkowy miniserial dokumentalny, pokazuje multum tytułów, z jego własnym komentarzem. Można się nie zgadzać z tym co mówi, ale trzeba to zobaczyć, ile można wynieść z jednego filmu.

Po oglądaniu, chciałem się zabrać za którąkolwiek z książek, jaka została przez niego napisana. Na święta wymusiłem na bracie sprezentowanie mi losowego tytułu. Głównie liczył się stosunek ilość stron/cena. Takim sposobem dostałem do ręki "Rewolucje u bram".

I polskie wydanie, moim zdaniem, mocno próbuje oszukać okładką. Każde zagraniczne ma informację, że autorem jest Lenin, a "edited by Slavoj Žižek". Tutaj wydaje się pomijać tę kwestię. Chociaż to jest czepianie się na siłę.

Już na pierwszy ogień mamy przedmowę Sławomira Sierakowskiego, który mnie przestraszył i zniechęcił do książki... Pamiętam, że czytałem gdzieś komentarz na temat relacji Wydawnictwa Krytyki Politycznej, a autora. Slavoj Žižek ponoć nie byłby zadowolony z samych poglądów, a co za tym idzie, z publikowania jego książek, przez to wydawnictwo. Ile w tym prawdy? Nie wiem. Biorę pod uwagę, że jeśli chodzi o politykę, to różne brudy wprawiane są w ruch, niekoniecznie prawdziwe. W każdym razie w przedmowie dowiaduję się, że mowa będzie o lewicy na świecie, jakie błędy popełnia, jak je zwalczać i jaką postawę powinno się przyjmować.

Po przedmowie mamy głównego bohatera - Lenina. Są tu opublikowane jego listy, które pisane były pomiędzy dwoma rewolucjami. Moim zdaniem problem w nich polega na tym, że analizowane powinny być na bieżąco. Tutaj mamy przez kilkaset stron listy Lenina, które po setnej zaczęły mnie nużyć. Aż chce się krzyknąć: "Załapałem!", ale nikt nie słucha. Musiałem to zaliczyć, większość pewnie dałaby sobie spokój i przeszła do komentarza. Jednak, by móc napisać recenzję książki, powinno się ją całą przeczytać. Lenin nieźle mnie wynudził...

Kolejny etap książki, to Slavoj Žižek i jego komentarz. W tym momencie następuje jakieś odrodzenie. Chce się czytać! Anegdoty są kapitalne, analizowanie filmów przyprawia o dreszcze. A wszystko to w kontekście Lenina, lewicy i społeczeństwa. To najjaśniejszy punkt tej książki.

I jak wrażenia? Wydaje mi się, że umieszczanie pism Lenina na początku było błędem. Nie było w nich, moim zdaniem, nic takiego, by nie można byłoby ich pominąć. Zamiast przedmowy Sierakowskiego, można byłoby w skrócie opisać o tym, co Lenin chciał przekazać.

Ciężko powiedzieć, czy można polecić ten tytuł. Slavoj Žižek spisał się perfekcyjnie, chociaż czuję się za głupi na jego psychoanalizę. Co nie zmienia faktu, że dobrze się bawiłem podczas czytania. Jeśli ktoś ma zamiar brać do ręki tę książkę, spokojnie może zacząć od komentarza. Za wiele się nie traci, a Žižek i tak przytacza słowa Lenina, gdy są mu akurat w danym momencie potrzebne. Chętnie przeczytam "Lacrimae rerum", które traktuje o filmach.

A dla zainteresowanych, jakie filmy Slavoj Žižek wziął na warsztat podczas analizowania pism Lenina, umieszczam listę:
- Co się wydarzyło w Madison County;
- The Thin Blue Line;
- Wróg u bram;
- Exotica;
- Intymność;
- Zgadnij kto przyjdzie na obiad;
- Rób co należy;
- When a Stranger Calls;
- cały Dekalog (głównie: VIII, I, X);
- Vertigo;
- Gasparone;
- Przełamując fale;
- Tańcząc w ciemnościach;
- Orkiestra;
- Medea (a raczej tłumacz o tym wspomina);
- Taksówkarz;
- Ścigany;
- Salo, czyli 120 dni Sodomy;
- Truman Show;
- Zardoz;
- Ucieczka Logana;
- Ptaki;
- Matrix;
- Ucieczka z Nowego Jorku;
- Dzień Niepodległości;
- Podziemny krąg;
- Ja, Irena i Ja;
- Brudny Harry;
- Czas Apokalipsy: Powrót;
- Październik;
- Łąki Bieżyńskie;
- Last Bolshevik;
- Szczęście;
- Mężowie i żony;
- Mężczyźni wolą blondynki;
- Wróg publiczny;
- Informator;
- Buena Vista Social Club;
- Memento;
- Miłość Elviry Madigan;
- Metropolis;
- seria James Bond, jako całość;
- Przypadek;
- Podwójne życie Weroniki;
- Rodzice miejcie się na baczności.

Slavoj Žižek zaplusował sobie u mnie występem w filmie dokumentalnym pod tytułem "Žižek", tam właśnie poznałem jego podejście do rzeczywistości, filozofii, filmów i od cholery innych tematów. Ale nie mnogość zainteresowań sprawiła, że zacząłem go lubić, a sposób przekazywania swoich racji.

Slavoj Žižek do każdej rzeczy podchodzi filozoficznie. Sam uważa się za marksistę,...