Najbardziej uderzyło mnie w tym opowiadaniu to, że czytając go nie czułem upływu czasu. Nie tylko mam na myśli czas poświęcony czytaniu, także to, że akcja jest prowadzona tak lekko i z wyczuciem, że wydaje się że mogłaby być napisana parę chwil temu. Z czego to wynika. Wspaniałe dialogi, pełne słów, a jednocześnie pełne niewypowiedzianych podtekstów, wzajemnych sympatii i antypatii nie mówionych wprost, ale wynikających z brzmienia zdań, przemilczeń i tematów, w których postacie starały się przekazać sobie swoje uczucia rozmawiając całkiem o czymś innym. Przykład? Finezyjny miłosny dialog Odincowej z Bazarowem który żadnym miłosnym dialogiem nie był, w którym oboje bali się oświadczyć sobie, to co do siebie naprawdę czują.
Sama historia jest zanurzona mocno w połowie XIX wieku, mamy teraz całkiem inne problemy, ale oczywiście uczucia pozostały te same. I brak odwagi by je wypowiedzieć. Często. A jak wygląda to w opowiadaniu, to trzeba go sobie przeczytać.

Najbardziej uderzyło mnie w tym opowiadaniu to, że czytając go nie czułem upływu czasu. Nie tylko mam na myśli czas poświęcony czytaniu, także to, że akcja jest prowadzona tak lekko i z wyczuciem, że wydaje się że mogłaby być napisana parę chwil temu. Z czego to wynika. Wspaniałe dialogi, pełne słów, a jednocześnie pełne niewypowiedzianych podtekstów, wzajemnych sympatii i...