Uwielbiam czytać Turgieniewa. To jest fakt. Zaczarował mnie swoimi "Opowieściami Tajemniczymi". "Rudin", którego właśnie przed chwilą skończyłam czytać, pozostawia mnie w... dziwnym stanie. Jest to opowieść o nieszczęśliwym człowieku. Nie z powodu swojego geniuszu, lecz z potrzeby zrozumienia "dlaczego to wszystko". Brzmi to jak banalne frazesy. To prawda, co nie zmienia faktu, że my, jako ludzie, jesteśmy postawieni przed ciężkim wyborem, przyjmującym oblicze wręcz tragiczne. Możemy albo żyć szczęśliwie, czerpiąc, poznając życie w pewnych rozsądnych granicach, podsumowując je przez dokonania, licząc, że o to właśnie w tym wszystkim chodzi. Jest również druga opcja, znacznie trudniejsza- przede wszystkim w kontekście społecznym- czuć " mrowienie" serca, charakterystyczny niepokój, który mówi nam, że zatrzymując się na pewnym etapie tracimy czas, marnujemy go, zegar tyka, odlicza sekundy do naszej śmierci, a my przecież nadal nie wiemy, czym ona tak naprawdę jest! Taki właśnie był Rudin.
Książka wprowadziła mnie w dziwny nastrój, nie przez wzgląd na samą siebie, nie- bardzo mi się podobała- ale uświadomiła mi, kim tak naprawdę ja jestem i ile noszę w sercu nieszczęsnych, "rudinowskich" cech. Czy to dobrze? Czy to źle? Brak jednoznacznej odpowiedzi chyba jest najgorszy.
Książkę bardzo polecam, mój mistrz Iwan Turgieniew, jak zwykle wdarł się do tych najskrytszych zakamarków duszy.

Uwielbiam czytać Turgieniewa. To jest fakt. Zaczarował mnie swoimi "Opowieściami Tajemniczymi". "Rudin", którego właśnie przed chwilą skończyłam czytać, pozostawia mnie w... dziwnym stanie. Jest to opowieść o nieszczęśliwym człowieku. Nie z powodu swojego geniuszu, lecz z potrzeby zrozumienia "dlaczego to wszystko". Brzmi to jak banalne frazesy. To prawda, co nie zmienia...