Czytając tę powieść, musimy pamiętać, w jakim czasie ona powstała. Jest w historii literatury SF tym, czym w historii lotnictwa były pierwsze, eksperymentalne konstrukcje samolotów: niezdarne, często z nietrafionymi rozwiązaniami, awaryjne - ale bez nich człowiek dziś nie dałby rady latać.
Powieść może wydać się naiwna - bo i z pewnością w pewnym sensie taka jest. Owa wizja świata, w którym tylko kraje komunistyczne są w stanie wznieść się ponad podziały i uprawiać czystą, niczym nie ograniczoną naukę, dziś po prostu śmieszy. Wizja, w której mądrość komunistycznych przywódców ratuje ziemian od wplątania się w międzyplanetarną wojnę, to SF najczystszej wody. Ale pamiętajmy, że pisał to człowiek młody, zafascynowany gwałtownym rozwojem technicznym, jak miał miejsce w połowie zeszłego wieku.
A jednak i tutaj pojawiło się już coś, co można nazwać zalążkiem charakterystycznego, lemowskiego humanizmu - w centrum zawsze znajduje się człowiek i jego rozterki. Człowiek, który pomimo gigantycznego postępu, w sumie niewiele się zmienia.
Mimo iż autor przytoczył tu wiele futurystycznych rozwiązań technicznych, rzadko które przetrwało próbę czasu. Cóż, bywa i tak. Ale tak jak dziecku, stawiającemu pierwsze, niezdarne kroki rodzice bija brawa, tak i ja potrafię docenić pierwszą w pełni fantastyczno-naukową powieść Mistrza - trochę niezdarną, trochę nieudaną, trochę naiwną - ale jakże szczerą.

Czytając tę powieść, musimy pamiętać, w jakim czasie ona powstała. Jest w historii literatury SF tym, czym w historii lotnictwa były pierwsze, eksperymentalne konstrukcje samolotów: niezdarne, często z nietrafionymi rozwiązaniami, awaryjne - ale bez nich człowiek dziś nie dałby rady latać.
Powieść może wydać się naiwna - bo i z pewnością w pewnym sensie taka jest. Owa wizja...