Erikson to geniusz słowa. Amen.
Po prawdzie drugi tom Malazańskiej męczyłam wybitnie długo, jak na siebie, ale przez to moje serducho znów podbiły kolejne postacie, znów wraz z nimi żyłam (taaaa, Sha`ik Odrodzona...), mordowałam (a co, Apsalar jest moją idolką :D), czy zastanawiałam się nad tym, co się wokół mnie dzieje (historyk). Zauroczona, porwana przez tornado wydarzeń, pochłonięta przez opis wojny i zmian - sama nie wiem, jak to dokładnie opisać.
Tom drugi jest o wiele bogatszy w słowa. Dojrzalszy, dopieszczony, w porównaniu z pierwszym - i już od pierwszych słów stawia mi włosy na karku, przykuwa do siebie łańcuchami i nie pozwala zostawić w spokoju. A jednocześnie to lektura z gatunku ciężkich i trudnych, wojennych i skomplikowanych. Tu nie ma ślicznych panienek, które dumają, którego paniczyka wybrać. Tu są trudne, wręcz życiowe wybory, decydujące o tym, kto ma zostać, a kto odejść przez bramę Kaptura.
W sumie? W sumie, to nie mogę się doczekać, aż zatopię ząbki w trzecim tomie - aż poznam kolejne losy moich ulubionych bohaterów, ich rozterki i wybory, poznam nowych bohaterów i uśmiercę starych. I dowiem się, że co po niektórzy, dziwnym zrządzeniem Oppon przetrwali to tornado...

Erikson to geniusz słowa. Amen.
Po prawdzie drugi tom Malazańskiej męczyłam wybitnie długo, jak na siebie, ale przez to moje serducho znów podbiły kolejne postacie, znów wraz z nimi żyłam (taaaa, Sha`ik Odrodzona...), mordowałam (a co, Apsalar jest moją idolką :D), czy zastanawiałam się nad tym, co się wokół mnie dzieje (historyk). Zauroczona, porwana przez tornado...