Przed zabraniem się za kontynuacje Błękitnokrwistych, przeczytałam opinie, zarówno pozytywne, jak i negatywne. Nie wiedziałam, czego dokładnie oczekiwać i postanowiłam się przekonać.
Maskarada, drugi tom serii, jest w porównaniu do pierwszego, bardziej wciągający i ciekawszy. O ile w Błękitnokrwistych, nie ma zbyt wiele akcji, tu jej ilość się powiększa. Wydaje mi się, że autorka w tej części, ograniczyła trochę opisy strojów i marek ubrań, co zaliczam na plus, bo o ile na przykład w Plotkarze, to mi nie przeszkadzało, to tutaj bywało irytujące.
Ucieszył mnie fakt, że pojawił się dziadek, głównej bohaterki, Lawrence. Zaskoczyło mnie trochę, że nie chciał pomóc, z początku dla Schuyler, ale potem, nawet go polubiłam i podobało mi się, że wierzył w to, że srebrokrwiści, powrócili.
Jeżeli, już jestem przy postaciach, to muszę wspomnieć, o Mimi Force – bohaterce, która niezmiernie mnie irytowała, w pierwszej części. Teraz moje odczucia, do niej, nie zmieniły się ani o jotę. Irytowała mnie, swoją relacją z Jackiem. I choć ich związek, w społeczności, wampirów, był czymś zupełnie naturalnym, to nie mogłam wyzbyć się nieprzyjemnego odczucia, obcowania ze związkiem kazirodczym.
Zastanawiało mnie również zachowanie Bliss i domyślałam się co jest jego przyczyną, ale to raczej była wina faktu, że przeczytałam zbyt dużo spoilerów, na temat tej postaci.
W ogólnym rozrachunku, Maskarada jest napisana zaskakująco dobrze, lepiej niż pierwszy tom. Nie żałuje, że po nią sięgnęłam.

Przed zabraniem się za kontynuacje Błękitnokrwistych, przeczytałam opinie, zarówno pozytywne, jak i negatywne. Nie wiedziałam, czego dokładnie oczekiwać i postanowiłam się przekonać.
Maskarada, drugi tom serii, jest w porównaniu do pierwszego, bardziej wciągający i ciekawszy. O ile w Błękitnokrwistych, nie ma zbyt wiele akcji, tu jej ilość się powiększa. Wydaje mi się, że...