Muszę przyznać, że dzieło pani Radcliffe to jedna z ciekawszych powieści jakie dane mi było ostatnio przeczytać. Chociaż muszę przyznać, że nie czytało mi się jej tak lekko jak bym sobie tego życzyła. Dobrze, rozumiem iż autorka lubiła poezję i zrozumiem nawet umieszczanie cytatów z wierszy innych autorów na początku każdego rozdziału. Spotkałam się już z czymś takim nawet we współczesnych książkach i mi to jak najbardziej nie przeszkadza. Ale przeplatanie wypowiedzi bohaterów poezją? Naprawdę? Dla mnie to już zbyt dużo. Ale na szczęście można te fragmenty spokojnie omijać, bo nie są ani istotne dla fabuły, ani nawet ciekawe, nie do końca wierzę w talent autorki na tym polu. Inną dość irytującą kwestią są opisy. Ja naprawdę jestem tolerancyjna jeśli o te kwestie chodzi. Ciężko mnie złamać, jestem wytrwałym czytelnikiem. Tylko, że ponad dwieście pierwszych stron to niemalże tylko o wyłącznie deskrypcja krajobrazu! Ja nawet bym z chęcią poczytała o malowniczych miejscach, tylko że według mnie można to było zrobić bardziej proporcjonalnie: trochę opisów, trochę akcji i tak na zmianę. Denerwowało mnie też ciągłe przemieszczanie się bohaterów z miejsca w miejsce, naprawdę wolałabym żeby tego "łażenia" było mniej.

Troszeczkę ponarzekałam na początku, tylko nie myślcie, że ta książka jest taka zła, bo gdy już akcja zacznie się rozpędzać, to wydarzenia zaczynają następować po sobie masowo. Nie ważne, że niektóre z nich są nawet bardziej niż zastanawiające, skoro czyta się to z zapartym tchem i ciekawością? Jest śmiesznie, strasznie, klimatycznie i groteskowo. Nawiedzone zamki, groźne szczyty górskie, niebezpieczne przełęcze, nie do końca zrozumiałe zjawiska budują atmosferę grozy od samego początku. Autorka dość ciekawie buduje tajemnicę skrupulatnie konstruując pajęczynę intrygi, która znajduje swoje logiczne i racjonalne rozwiązanie na samym końcu. To jest właśnie cechą charakterystyczną dla prozy autorki, wszelkie niezwykłe wydarzenia przewijające się wydarzenia zostają wyjaśnione zgodnie z oświeceniowym rozumowaniem.

Słów kilka odnośnie bohaterów. Jak można się domyślić zostali jasno i wyraźnie pogrupowaniu na tych dobrych i złych. Emilia typowa ofiara w powieści gotyckiej to postać ckliwa, załamująca ręce nad swoim losem, tęskniąca za ukochanym a przede wszystkim mdlejąca. Pod najbłahszym nawet powodem. Jeszcze w żadnej z czytanych przeze mnie książek bohaterka nie mdlała tak często. Udało m się znaleźć nawet ciekawą informację na stronie The Guardiana, gdzie policzono, że zaliczyła ona aż 10 omdleć na przestrzeni powieści, co daje jej absolutne pierwsze miejsce pod względem mdlejących postaci we wszystkich powieściach gotyckich. Nie ma co - zaszczytne osiągnięcie. Gratulacje! Wybranek jej serca - hrabia Valancourt jest postacią jeszcze mniej interesującą, dobrze że pojawia się rzadko. Jak to zwykle w tego typu powieściach bywa czytelnika bardziej interesują czarne charaktery - tutaj mamy Montoniego - osobę intrygującą, typowy czarny charakter zamieszany w ciemne interesy.


Podsumowując jest to powieść z którą moim zdaniem warto się zapoznać.

Muszę przyznać, że dzieło pani Radcliffe to jedna z ciekawszych powieści jakie dane mi było ostatnio przeczytać. Chociaż muszę przyznać, że nie czytało mi się jej tak lekko jak bym sobie tego życzyła. Dobrze, rozumiem iż autorka lubiła poezję i zrozumiem nawet umieszczanie cytatów z wierszy innych autorów na początku każdego rozdziału. Spotkałam się już z czymś takim nawet...