BÓG PRZEKUPIONY

Wiara.
Niesamowite, że człowiek może być najpodlejszym bydlakiem, pozując na dobrą duszę. W dodatku pozując niebywale przekonująco! Na tyle, że przekonał nawet sam siebie i jeszcze w to uwierzył...

Grzech. Freud. Dom.
Mario Puzo ponaginał nieco historię. Ale czy to grzech? Położył fundament, żeby wszystko trzymało się zwarcie i solidnie, a potem puścił wodze fantazji. Ściany powstały z niedomówień i plotek rozsiewanych przez wiele lat na tle historycznym. Na dach złożyły się mroczne wizje pisarza, które Freud zdefiniowałby jako sublimację popędów, a całe dzieło uznał za objaw nerwicy, który znalazł swe ujście w postaci sztuki, której świat nie odrzuci. Podłogę wyłożył Mario Puzo ze skandali, ażeby czytelnika poruszyć nieco bardziej i żeby jego umysł i przyzwyczajenia moralne przeżyły ostry aerobik. Na okna zużył natomiast całe mnóstwo „smaczków” dzięki którym możemy spoglądać do wewnątrz i podglądać jego mieszkańców. Całość jest natomiast wykonana z niepozornych, na pierwszy rzut oka, surowych cegieł. Dom może sprawiać wrażenie niewykończonego, ale wrażenie to szybko okazuje się złudne. Inny materiał mógłby bowiem nie utrzymać dachu i komina, przez który uleciał biały dym zwiastując pontyfikat Rodriga Borgii...

Przekupstwo. Symonia.
Zaczęło się niewinnie i uroczo. Przystojny kardynał zabrał na wychowanie swoje ukochane dzieci. Niech Was nie zmyli ten uśmiech i błysk w oku! Kardynał zostanie wkrótce papieżem, a jego rządy będą krwawe i bezlitosne nawet dla jego potomstwa, które przecież tak uwielbia! Kardynał pała bowiem żądzą nie do opanowania. Nosi na oczach przepaskę, która przesłania mu świat wartości. Widzi tylko pieniądze, ziemie, dobra, szaty, zamki, twierdze...
Kardynał Rodrigo Borgia został papieżem w wyniku symonii. Przekupił pozostałych kardynałów stawiając zarówno siebie jak i ich w złym świetle. Gdyby mógł przekupiłby samego Boga. Kardynałowie! Kościół! Ziemscy wysłannicy Boga! Ci, co mają być przykładem, ci, którzy udzielają nam rozgrzeszenia! Kto odpuści im, ich własne winy? Współwinny, czy może konkurent w dojściu do władzy? A może ujdzie im na sucho wszystko, jako tym, którzy przywdziewają czerwone szaty kardynalskie...

Spryt. Dyplomacja.
Historia w książce jest opisana precyzyjnie. W przeciwieństwie do „Ojca Chrzestnego” tym razem nie kibicujemy głównemu bohaterowi. Rodrigo Borgia jest przerażający w swej ślepocie na własne zło. Bóg stoi tylko po jego stronie i wybaczy mu wszystko, bo wszystko, robi podobno dla wyższego dobra. Nie można odmówić mu inteligencji. Nie można odmówić sztuki dyplomacji i znajomości retoryki. Mówcą jest on doskonałym. Potrafi tak przedstawić krzywdzącą dla swojego rozmówcy rację, że ten przyjmie ją jako największe błogosławieństwo. Papież Aleksander VI, jak po konklawe będzie nazywany Borgia jest szczwanym lisem w papieskiej tiarze i w złotych szatach, pod którymi chowa swoją rudą kitę. Wszystko sprowadza do swojej racji i swojego dobra.

Kazirodztwo. Cudzołóstwo. Zdrada.
Chcesz poznać najpiękniejszą nałożnicę papieża – Gulię Farnese, która zawładnęła jego sercem i umysłem? Chcesz poznać mroczne i obrzydliwe podłoże najpiękniejszej miłości przedstawionej w tej książce, która powstała na skutek jednej z ohydnych intryg papieża? Chcesz się dowiedzieć, co zadecydowało o tym, że powtórzyła się historia Kaina i Abla? Chcesz poznać człowieka, który wykorzystał wiarę ludzi w moc kościoła, do zapewnienia swojej rodzinie godnego życia?
Jeśli pragniesz poznać tragedię dzieci, którym odebrany został najcenniejszy skarb – wolna wola, jeśli pragniesz poznać historię rodziny, którą zgubiła jej własna chciwość i zachłanność – sięgnij po tę pozycję.

Papier. Kamień. Nożyce.
Książka nie jest jakimś niezwykłym popisem kunsztu pisarskiego, który zapiera dech w piersiach, ale jest napisana zgrabnie i zwięźle. Bohaterowie są zróżnicowani i wielowarstwowi. Puzo unika jednoznacznych charakterów. Nikt nie jest twardy jak kamień i nikt nie jest czysty i niewinny jak łza. Nie ma w dziele Mario Puzo fragmentów, które chciałoby się wyciąć nożyczkami i schować głęboko w szufladzie. Wszystko jest potrzebne i wszystko się na siebie nakłada. Każda zbrodnia znajduje wyjaśnienie, choć nie każda zostaje pomszczona. Każdy grzech odnajduje swój cel, choć nie każdy wybaczenie. Akcja jest wartka, a papier szybko się przewraca w naszych dłoniach. Książka jest dobra, jeśli nie boimy się trudnych tematów. Nie ukazuje, wbrew pozorom kościoła w złym świetle. Ukazuje w złym świetle człowieka pokazując jego najgorsze wady i najbardziej przerażające cechy. Pokazuje, że największy koszmar zaczyna i kończy się w człowieku i nieważne ilu bogów będzie mu sprzyjało.

BÓG PRZEKUPIONY

Wiara.
Niesamowite, że człowiek może być najpodlejszym bydlakiem, pozując na dobrą duszę. W dodatku pozując niebywale przekonująco! Na tyle, że przekonał nawet sam siebie i jeszcze w to uwierzył...

Grzech. Freud. Dom.
Mario Puzo ponaginał nieco historię. Ale czy to grzech? Położył fundament, żeby wszystko trzymało się zwarcie i solidnie, a potem puścił...